Los ojos negros

S’ochtends eerst op de fiets naar de Declathon voor een gas tankje. Die mocht uiteraard niet meenemen in het vliegtuig. Daarna tassen ophalen en opladen en vertrek vanuit Paterna. Mijn ontbijt heb ik in een plaatsje 10 km verder genuttigd. 

Tja dat is weer even wennen fietsen op de trekkingbike en vol beladen. Fiets van bijna 18 kg en bagage rond de 26/27 kg. Mijn spieren protesteren en ik doe het tempo maar iets omlaag. Tja en je merkt toch wel dat je ouder wordt, elk jaar een beetje minder kracht en herstel duurt langer. Maar we gaan het uithoudingsvermogen komende weken trainen. 

Ik begin met de bebouwde omgeving van Valencia uit te fietsen. Al snel wordt het landschap wat mooier en de eerste bergen dient zich al aan.

Ja waar ga ik precies naar toe is uiteraard de vraag. Nu ik heb deze reis voor Spanje gekozen omdat ik wel eens wil zien na mijn avonturen in Zuid-Amerika waar de Spaanse cultuur daar aanwezig vandaan komt. Ja en dan moet je uiteraard niet langs de Costa’s gaan rijden. Die zijn helemaal verpest door de westerse toerist die daar al zuipend en vretend enkele weken per jaar de stranden en bars onveilig maken. Met een beetje pech wordt je door een Nederlandse toerist in elkaar geschopt. Dan val ik toch liever van mijn fiets in een of ander binnenlands dorp. 

Ik ga dus het binnenland van Spanje verkennen. Ik begin door naar de route Gerona- Sevilla te fietsen. Ik pik deze op ten westen van Valencia. Na Sevilla neem ik de zilverroute richting Santiago de Compostela. Voor Santiago buig ik af naar Burgos en neem de El Cid route naar Valencia. Wijzigingen onderweg zijn uiteraard mogelijk. Over de route zelf later meer.

Ondertussen ben ik een fietsroute genaamd Ojos Negros (zwarte ogen) op gereden. Dit is een voormalige spoorweg en loopt tientallen km door het Spaanse land richting het westen. Het is een half verhard pad met af en toe grind en zand. Het loopt heel geleidelijk op. Die oude stoom treintjes konden geen hele steile stukken aan.  Nu dat is mooi want dat geldt ook voor mij. De route heet zo omdat er veel oude tunnels waar je door heen fiets op liggen. En die zien er uit als donkere ogen als je aan komt rijden. 

Na een lange rit kom ik aan in het hotel. Er zijn niet veel campings op de route en als ze er al zijn liggen ze vaak ver uit de richting. Dus daar waar het kan kampeer ik anders wordt het een hotel of hostel. Na een douche vraag ik of ik kan eten in het hotel. Nee zegt de receptioniste s’avonds is het restaurant gesloten. Vreemd maar ik wordt verwezen naar het dorp. Na het hele dorp te zijn doorgelopen en in de wel vier aanwezige restaurants te hebben gevraagd of ik kon eten krijg ik overal hetzelfde antwoord. Nee s’avonds is het restaurant gesloten. Nadat ik zei dat ik dat wel erg vreemd vond kreeg ik de opmerking “ja dit is Spanje”. 

Terug in het hotel waar inmiddels een ander receptioniste zat vroeg ik of er echt niet mogelijk was in het hotel. Ja geen probleem zegt ze U kunt gewoon met de ander hotelgasten die halfpensioen hebben geboekt mee eten. Tja de truck zit blijkbaar in het van tevoren boeken van half pensioen. Om half negen zat ik in het restaurant en daar werd werkelijk in een sneltreinvaart een drie gangen menu geserveerd. Ik klaag normaal snel dat het lang duurt maar dit was toch ook niet echt gewenst. Ik had de laatste hap van het gerecht nog niet op of de volgende stond er al. 

De gerechten zelf waren ook niet echt te pruimen. Een Duitse salade was een berg koud gekookte aardappels aan elkaar geplakt met mayonaise en een uitje erdoor. Typisch van die hotelkost voor  de goedkopere halfpensioen klant. Maar goed ik heb wat binnen gekregen en dat is uiteindelijk het belangrijkste na een dag hard werken.

Morgen wordt weer een zware dag.