Wandelen en Boulderen

Zaterdag was het  wandelen in plaats van fietsen. Een heel andere inspanning en zeker niet minder vermoeiend tenminste als je niet zoals de meest toeristen hier de auto parkeert bij de bezienswaardigheid en dan een paar meter loopt om snel weer in je auto stappen en naar de volgende attractie te rijden. Maar er zijn ook enkel toeristen die toch de moeite nemen om  een berg op te  lopen naar een kasteel of uitzichtpunt. Maar dat is dan vaak op slippertjes of ander slecht schoeisel  niet geschikt om bergop en af mee te lopen. Je ziet ze dan ook met moeite om hoog klauteren, langzaam van steen tot steen en met een onzekere en angstige blik in de ogen als het een beetje steil wordt en de afgrond wat te dichtbij komt. Het was vandaag erg druk, het dorpje werd overspoelt met toeristen die elkaar nauwelijks konden passeren in de nauwe straatjes en alle tafeltje in de restaurants waren besproken of al bezet. Ik had geluk omdat ik vroeg voor Spaanse begrippen naar binnenstapte ergens waar als ik snel was nog wel een lunch kon nuttigen voordat de gasten die hadden gereserveerd kwamen. Het lijkt wel of heel Spanje op vakantie is. Het opgeknapte dorp, met veel gerestaureerde huizen en gebouwen is eigenlijk één groot hotel en restaurant waar met name tussen twee en vier s’middags een enorme hoeveelheid drank en voedsel wordt geconsumeerd door de vermoeide en dorstige toeristen na wel een paar honderd meter lopen van hun auto naar de druk bezette etablissementen. 

Maar het dorp en de omgeving zijn echt de moeite waard om te verkennen; de bergen, een riviertje, de steile hellingen waar de huizen en kerken op zijn gebouwd en daarboven nog de resten van een of twee kastelen maken het geheel fotogeniek. Na een stevige wandeling door het dorp, langs de rivier onderlangs het dorp en tenslotte nog naar het kasteel boven op de berg, loop ik nog een terrasje op bij een bar voor een biertje en daar zitten twee jongelui die op de camping vlak bij me stonden en waar ik al eens een keer een praatje mee gemaakt had. We hebben samen een biertje gedronken en het over allerlei bergsporten gehad en de landen die we bezocht hadden. De laatste  dagen beland ik steeds bij een paar mensen voor een gezellig praat uurtje. Op de terugweg naar de camping wou ik wat brood kopen maar dat was op in de enige supermarkt die dat verkocht. Over een half uur is er nieuw brood. Toen ik later terug ging op de fiets om wat te gaan halen was het alweer op. Dat is dus wel treurig in een dorp dat honderden toeristen te verwerken krijg was geen brood meer te koop. Het vrouwtje dat in de winkel stond moest nee blijven verkopen omdat bijna elke klant er om vroeg en deed dat met een zielig gezicht alsof ze zelf ook niets meer te eten had. Dan maar op de camping kopen maar ik weet niet welke koekenbakker dat brood wat ze daar verkopen heeft gebakken maar het is hard , klein en ook nog eens duur. 

Vanochtend heb ik rustig mijn tentje  kunnen inpakken en ben vertrokken richting Teruel, een stad niet zover fietsen. Ik wou graag nog over een route naar deze stad die ik op de heenweg niet had gereden en ook de stad bekijken die erg mooi moet zijn. Dus na 42 km was ik er al en had tijd genoeg om in de stad rond te wandelen en uitgebreid te lunchen.

De route naar Teruel was inderdaad prachtig en ging door door rotsachtige roodkleurige bergen met veel hellingen die uitstekend geschikt waren om te beklimmen. Toen ik daar over een smal weggetje omhoog reed dacht al wat een gekke huis; de een na de andere auto/ busje passeerde mij en dat op een weg waar normaal nauwelijks verkeer is.  Maar boven aangekomen werd het duidelijk want daar liepen allemaal mannetjes rond met van die grote vierkante opvouwbare dikke kussens op hun rug,  dezelfde die ook ook al een paar keer op de camping had gezien. Ik vond het al zo onhandig dat die Spanjaarden allemaal van die dikke kussens meesleepte om op te slapen zouden ze allemaal last van hun rug hebben. Maar nee, ze doen allemaal aan de sport boulderen. Boulderen is een discipline binnen de klimsport en betekent het klimmen van een korte route op een vaak dicht bij de grond gelegen echte of kunstmatige rots zonder het gebruik van een touw of andere vorm van zekering, anders dan een valmat. Het waren dus allemaal valmatten op hun rug. Dat verklaart ook de grote aantal groepen jongelui met busjes op de camping. Blijkbaar is  de omgeving van Albarracin het bouldermekka van Spanje want het was boven op een aantal plaatsen heel erg druk en er stonden tientallen auto’s en busjes van de klimmers. Ik had het graag ook even willen proberen maar mijn luchtmatrasje is denk ik niet bestand tegen een valpartij van een paar meter.

Morgen weer op de fiets naar Montenejos en ik hoop daar op een camping te kunnen staan.