Fata Morgana

Gisteravond een tijdje met een Spanjaard  gepraat, een man tien jaar jonger dan ik met een buikomvang drie keer die van mij. Hij was nogal onder de indruk van het feit dat ik op de fiets met zoveel bagage zo’n lange reis door Spanje maakte. Hij zelf was op de motor en zou zoals hij zelf zei nog geen tien minuten kunnen fietsen.Na alle algemene informatie te hebben uitgewisseld over familie , werk en hobby’s e.d. waren we allebei teleurgesteld dat er geen bar in de hostel was en er überhaupt niets samen te drinken viel. Dus uiteindelijk toch maar naar bed en gaan slapen. Maar hij zou me morgenochtend komen uitzwaaien want hij wou dat wel eens zien al die bagage op de fiets.En inderdaad hij stond er en heeft me vriendelijk goedendag gezegd en uitgezwaaid. 

Maar eerst weer de stad door. Dat ging ook best snel maar eerlijk gezegd ik houd me niet zo aan de regels. Er zijn fietspaden maar die zijn verschrikkelijk. Om te beginnen zijn ze slecht aangegeven want dan liggen ze rechts van de weg en even later weer plotseling links. Meestal zie ik dat te laat en als je er al rijd heb je tegenliggers op een zeer smal pad en bij elke zijstraat buigt het fiets pad eerst naar links of rechts om een stukje verder de zijweg over te steken waar je uiteraard geen voorrang hebt. Dus ik rijd meestal gewoon op de weg. Ook net zo veilig want ik ga met de flow van het verkeer mee. Dan barst het van de stoplichten in de stad die ik als het kan negeer vooral omdat het fietser vaak geen zin heeft om te stoppen omdat je geen ander verkeer hindert. 

Vandaag heb ik een groot stuk gereden op de route Camino Natural  via Verde de la sierra Alcaraz en zo kwam ik vanzelf weer op mijn geplande route. In plaats van een lange saaie weg zoals gisteren reed ik nu op een soort onverharde en ook gravel route voor alleen wandelaars en fietsers. Heel rustig want de eerste 40 kilometer heb ik niemand gezien. Links en rechts van het pad bomen en struiken, velden waar uien werden gerooid en zelfs een groot veld met vrolijke en lachend kijkende zonnebloemen.Deze waren duidelijk nog volop aan het genieten van de zon. Na een tijdje kwam het pad wat dichter bij de verkeersweg te liggen en werd het zanderig met wat steile stukken. Op een helling kwam ik voor de top helemaal stil te staan en moest mijn fiets verder omhoog duwen.Dat is zwaar werk met een vol beladen fiets op zo’n pad. Ik ben toen ook maar een stuk over de normale weg gaan rijden en dan voel je het verschil; dat heerlijk gladde asfalt dat soepel onder je banden door glijdt in plaat van het continu gerammel over de stenen en kuilen van een gravelpad. Ik was ook toe aan een cola stop en iets te eten. De bars en restaurantjes zijn hier bijzonder dun gezaaid. Dus ik had mezelf al op water rantsoen gezet. Mijn bidons waren bijna leeg en hoelang nog voor er iets op mijn pad zou komen? Het was ondertussen goed warm geworden om en nabij de 33 graden en mijn lippen begonnen al te barsten en mijn tong uit te drogen en vast te plakken tegen mijn gehemelte. Een slokje uit de bijna lege bidon hielp ongeveer een halve minuut en dan was het weer hetzelfde. Je begint dan een idee te krijgen hoe iemand zich voelt die zonder water door de woestijn kruipt. 

Gelukkig voor mij kwam er toch snel een bar in zicht  en was het geen fata morgana  en kon ik even uitrusten en bijtanken. Ik besef nu dat ik voortaan meer water moet meenemen gezien de warmte en de spaarzame faciliteiten onderweg. Bij het cafeetje zat een groepje fietsers, tenminste ze hadden mountainbikes bij zich maar zaten gelijk aan het bier en sterke drank .Ze kijken belangstellend naar mijn fiets. Na een tijdje wilden ze toch wel weten wat ik hier deed waar ik van dan kwam en waar ik naar toe ging. Toen ik even naar binnen liep stonden ze om mijn fiets druk pratend en wijzend naar riem en achternaaf en zochten naar een versnellingssysteem. Ze vroegen of het een motortje was. Ik wees op mijn benen en zei dit is de enige motor die ik bij me heb. In de achternaaf zitten de versnellingen. Zoiets hadden ze blijkbaar nog niet eerder gezien en uiteraard kwam niet veel later de vraag hoeveel zo’n fiets kost. Nog even sparen voor de mannen denk ik en iets minder drankjes onderweg nemen. Even later reden ze vriendelijk zwaaiend weg op hun mountainbikes.

Ik vertrok ook voor nog ruim dertig kilometer in de volle zon ploeteren naar mijn bestemming voor vandaag. Een heel mooi oud dorpje Alcaraz en met ook een mooi hostel en een zeer ruime kamer. Na een douche snel naar de Plaza Mayor voor een biertje. Daar zitten een paar groepjes mensen gezellig wat te drinken maar aan een tafeltje wordt er wel heel hard gepraat Af en toe schreeuwt een kereltje iets onverstaanbaar voor mij en het hele plein kan mee genieten. Soms komt er van de andere kant een kreet terug en lijkt het wel een soort echo. Het hele plein wordt gedomineerd door het schreeuwend kereltje maar de mensen hier schijnen dat normaal te vinden want sommige doen net ze hard mee. Boven op de kerktoren staan twee stenen mannen en kijken steng naar beneden en vragen zich af waar al die drukte voor nodig is.

Zij staan daar vermoedelijk al eeuwen en wachten weer op rustigere tijden.