Het zwabberend vrouwtje van La Ceja

Ik ben maandagmiddag samen met Bas  vertrokken vanuit Medellín naar Manizales. De eerste rit zou eigenlijk naar Sonson gaan maar bij nader inzien toch iets te zwaar met ruim 115 km en 3100 hm. Dus eerst maar naar het plaatsje La Ceja. Ik heb wel eens eerder Medellín Manizales gefietst maar over een andere kortere route. Nu hebben we bewust voor een ander langere en zwaarder route gekozen waarvan het grootste deel tussen de 2000 en 2600m ligt. Dus echt in de bergen op hoogte. Ja en niets is zo onzeker als het weer in de bergen. En dat hebboen we gelijk de eerste dag ervaren. We vertrokken met het zonnetje uit Medellín gelijk voor een klim van 1000 meter. Maar al snel daarna werd het bewolkt en de donkere wolken kwamen steeds dichterbij. We dachten door een snelle afdaling de regen nog voor te kunnen blijven maar dat lukte niet. Dus de regenkleding aan gedaan maar dat hielp uiteindelijk niet veel. Stortregen met druppels waar je een half bierglas mee kunt vullen en een waterballet op de weg. Schuilen had geen zin want we waren van alle kanten omsingeld door het slechte weer en in het donker fietsen tijdens regen is al helemaal een slecht plan. Dus we lieten  ons zelf de berg afspoelen tot in het dorp La Ceja. Als verzopen katjes maar bij het eerst beste hotel gevraagd naar een kamer. Op het eerste zicht een mooi hotel met een  grote entree hal en brede gangen met grote witte marmeren tegels. Tenminste ze waren wit totdat wij daar met onze natte spullen en fiets overheen liepen naar onze kamer. Maar dat vond men niet erg werd gezegd alhoewel het poetsvrouwtje al zwabberend achter ons aankwam en de vloer herstelde in de smetteloze witte staat als voorheen. Ook na een paar keer heen en weer lopen naar de receptie kwam ze ons achterna met haar zwabber. Even ergens gaan eten was ook nog niet zo eenvoudig terwijl het hier met bakken de hemel uitkwam. Na een uur wachten zijn we toch maar naar buiten gegaan en van portiek naar portiek sprintend toch in een restaurant beland. Het schijnt erg veel te regenen voor deze tijd van het jaar.

In onze kamer nou zeg maar hok hebben we al onze natte zooi neergehangen maar dat was de volgende ochtend natuurlijk niet droog. Ook de fietsschoenen waren nog kletsnat. 

Vandaag naar weer een stevige rit over een prachtige weg met geweldige uitzichten zijn we aangekomen in Sonson. Hier hebben we een leuk hotelletje gevonden aan het centrale plein. Het is een oud gebouw van 215 jaar met muren van wel 50 cm gemaakt van houten constructie modder en paardenstront en dan aan beide kanten afgemeerd met gips.Binnen is soort patio ingericht als eetplein met daarom heen kamers en daarboven rondom nog eens een aantal kamers. Tegen de muren hangen allerlei spullen, zeg maar oude troep maar wat wel een bijzonder uitstraling geeft aan het hotel. Hier is een ijverige verzamelaar driftig bezig geweest om aan de hand van een aantal thema’s door het hele land overbodige en oude troep naar Sonson te slepen. Zaken als radio’s, gereedschap, religieuze artikelen, blaasinstrumenten, speelgoed, foto’s , radio’s, typemachines, tandartsstoel, oude lp’s en nog veel meer. De eigenaar kwam ons welkom heten in zijn hotel en vertelde iets over de geschiedenis. Vol trots vertelde hij dat het een officiel museum was en het enige hotel in Colombia wat tevens die titel mocht voeren. Tja volgens deze norm heeft elke verzamelaar thuis een museum.

S’avonds hebben we nog gezellig tussen de oude troep gezeten en een oude lp met Spaanse gitaar muziek opgezet terwijl we een lekker rum hebben genoten.

Morgen waarschijnlijk een slechte weg met weer veel hoogtemeters.