Fluitende agentes

Afgelopen twee fietsdagen ben ik van de kust San Elena naar de bergen gereden. Dat is niet zo’n interessant en mooi stuk omdat het vlak is en over een drukke autobaan gaat. En als het zeker dan ook nog eens bewolkt en regenachtig weer is zijn dit saaie ritten. Doordat de weg nat was en er veel rotzooi lag kreeg ik een lekke band onderweg. Ik zag een gebouw met afdak en gezien het druilige weer dacht ik daar ga ik maar even mijn bandje verwisselen. Ik was bijna klaar komt er een meneertje naar me toe en vroeg wat ik hier deed. Ja mijn band vervangen want die was lek zei ik. Ja maar ik stond op privé terrein en dat kon zomaar niet. Waarom, vroeg hij, had ik niet eerst toestemming gevraagd. Het zag eruit als een soort bedrijfsterrein niet als een woning en waar niemand te zien was toen ik aankwam. Ik zei dat ik dat niet wist en er verder ook niemand was. Erg vriendelijk was hij niet en ik mocht het dan even afmaken nadat ik daar toestemming voor vroeg. Tja ik kon ook moeilijk wegrijden met al mijn bagage afgeladen en het achterwiel eruit.

Onderweg zie je wel veel borden langs de kant van de weg staan met teksten als: de bomen zijn uw longen, water is leven, vervuil de rivieren niet, de wereld is niet van ons, ben zuinig met water, gooi uw afval niet langs de kant van de weg en nog meer van dergelijke teksten. De overheid probeert de mensen wel bewust te maken van de enorme milieu problematiek. Maar veel mensen hebben duidelijk een ander mentaliteit want als je de enorme hoeveelheid afval langs de weg ziet liggen zie dat de borden niets helpen. Ze staan vaak zelf midden in de rotzooi.

Na de eerste dag kwam ik aan in Guayaquil de grootste stad in Ecuador en ligt aan een enorme de rivier Bababoyo die uitmond in een soort delta aan de zee. Door een grote stad als Guayaquil rijden is niet fijn. Veel stoplichten en verkeer en dat ongeveer 3 kwartier voordat ik eens bij mijn hotel was. Maar aan de andere kant geeft het ook wel een kick om door de stad te racen. Want dat is wat ik doe op mijn fietsje. Ik slinger overal doorheen en probeer links en rechts langs de auto’s te gaan om weer vooraan bij de stoplichten te staan. Ik ben meestal eerder weg als de auto’s en geef gelijk gas om het volgende groene licht te halen. Ik beweeg me een stuk sneller door het verkeer op mijn fiets dan de gemiddelde auto. Alleen die rot autobussen die hinderen me enorm. Ze stoppen onverwachts voor je neus dus moet ik vol in de remmen en als ik er links voorbij ga trekken ze alweer op. Langer als 3 seconde stoppen ze niet want zodra de passagier die wilt opstappen op de eerste trede staat en eigenlijk nog half uit de bus hangt geeft de chauffeur al gas.

De eerste indruk van Guayaquil is niet zo positief. De wijken waar ik door heen fiets blinken uit door vuiligheid , armoedigheid en mensen waaraan je ziet dat ze een zwaar leven hebben. Jongens met opgeschoren koppen met patroontjes erin of nog halve hanenkammetjes snellen mij voorbij op hun scooters of motors met achterop jonge meiden die vaak veel te dik zijn.

Wat verder kom ik in een iets betere buurt waar ook mijn hotel ligt. Dit was het eerste hotel waar men mijn fiets niet wou binnen laten omdat ze daar zogenaamd geen plaats voor hadden. Ik moest hem maar in een parkeergarage zetten. Na een kleine discussie met o.a. mijn verhaal dat ik meer als 30 hotels had gehad de afgelopen twee maanden waar dat nergens een probleem was en wat aandringen gingen ze gelukkig toch overstag en werd mijn fiets ergens boven geparkeerd door de lobby boy.

Ik ben een extra dag in Guayaquil gebleven en ben ook nog even naar de Nederlandse Ambassade geweest die toevallig om de hoek bij mijn hotel lag. Ik had ze een e-mail gestuurd met de vraag over mijn gemiste visumstempel in mijn paspoort bij de binnenkomst in Ecuador. Een nette getekende brief van de Ambassadeur afgestemd met de Ecuadoraanse migratiedienst lag klaar.Verder heb ik wat gebouwen bekeken en wat rond gewandeld op de Malacon (wandelpromenade) langs de rivier. Deze was echt prachtig aangelegd met een park erbij, bioscoop, uitkijktorens ,speeltuintjes voor de kinderen, restaurantje en andere eettentjes. Echter ergens een lekker biertje drinken was er niet bij ook s’avonds in een restaurant was geen bier te krijgen. Het waren verkiezingen in het hele land dit weekend en er mocht geen drank worden verkocht.  Ik heb er niet veel van gemerkt alleen op een aantal punten mensen die stonden te wachten in een rij voor een gebouw om blijkbaar te gaan kiezen. Wel was er de nodige politie op de straat. Je ziet hier toch al veel politie meer als in Nederland en opvallend veel vrouwen met hun haren een keurig knotje weggestopt onder een petje. Ze staan vaak druk fluitend en gebarend op een kruispunt het verkeer te regelen. Het zijn hier in Ecuador bijzonder fluitjes die ze gebruiken. Het lijken wel een soort vogelgeluiden die ze maken en klinken in ieder geval een stuk vriendelijker dat de schelle fluiten van onze politiemacht. Het grappige is dat ze het verkeer staan te regelen terwijl er eigenlijk niets te regelen valt. Er staan stoplichten die het verkeer regelen en de chauffeurs aanmanen door te rijden is hier echt niet nodig. De eerste begint al te toeteren voordat het stoplicht op groen springt.

Vanochtend ben ik door gereden naar Bababoyo een gemakkelijke rit ook weer over een vlakke autobaan. Dan heb ik zitten puzzelen voor mijn volgende rit om weer op een route hoog in de bergen uit te komen. Maar de drie  opties ofwel routes die ik had hebben alledrie hetzelfde probleem. Er zit een te lang stuk in zonder of slechts één enkele overnachtingsmogelijkheid en dit is niet te overbruggen in één rit vwb lengte en hoogte. Het hotel wat misschien iets was geweest zat vol volgens de boekingssites en was telefonisch ook niet bereikbaar. Nu mis ik dus mijn kampeer spullen die dit probleem hadden kunnen oplossen en er zit niets anders op dan een klein stukje met de bus te overbruggen. Mijn oorspronkelijk route liep andersom en zat dit stuk in de afdaling en was het geen probleem geweest.

Ik ben ondertussen ook aan mijn laatste week bezig en het aantal ritjes die ik nog voor de boeg heb zijn niet veel meer.