De verloren schroef

Vanochtend voelde de beentjes toch wel een beetje stram aan. Het was blijkbaar toch een stevige tocht gisteren. Om te herstellen maar rustig beginnen. Het is wel koud tenminste voor hier. Het is nog geen 13 graden maar ik zit ook op 1500 m en het is nog geen zeven uur.  Het is gelukkig gelijk weer klimmen, zo wordt ik tenminste snel warm. Om te zorgen dat ik dagen achter elkaar kan fietsen moet ik mijn spieren natuurlijk niet overbelasten. Dus proberen soepel de pendalen rond te draaien. Minstens een verzet lager dan ik normaal op een eendaagse rit zou doen. Ik fiets dan ook op gevoel, geen hartslagmeters alhoewel ik die wel bij me heb. Als ik die aanzet zit ik er maar constant op te turen. Als te zwaar begin te hijgen weet ik dat ik een tandje terug moet. Ja, en als het lukt proberen zware ritten af te wisselen met minder zware. Maar dat lukt niet altijd en een rustdag nemen doe ik alleen in een plaatsje wat de moeite waard is. Ik vertrek voor zeven uur en kom hmeestal tussen 1200 en 1400 uur aan afhankelijk van lengte en hoogtemeters. 

Vandaag zou ik eigenlijk ruim 110 km en rond de 2000 hm doen. Maar ik heb besloten de rit in tweeën te splitsen. Waarom haasten als ik toch ruim de tijd heb. Zo heb ik ook twee volle middagen rust en kan een beetje rondlopen in een plaatsje. 

Ik had ook weer wat geld nodig dus in Barbosa maar even langs de bank. Sta ik daar midden in het centrum en hartstikke druk en wil ik afstappen krijg ik mijn voet niet uit het pedaal. Gelukkig links wel anders had ik daar op de straat gelegen. Ik kreeg mijn voet ondanks verschillende pogingen zelfs met geweld zodat mijn ketting er ook nog af lag, niet uit. Oké dan mijn schoen maar uit. Lig ik half op de grond met een schoen uit voor de bank met drie agenten omringd, die blijkbaar de bank stonden te bewaken, te proberen mijn schoen te bevrijden. En dat was nog niet eenvoudig. Ik probeer een van de agenten die nogal vreemd stond te kijken uit te leggen wat er aan de hand was maar hij begreep er niets van. Nadat het eindelijk gelukt was heb ik de bank ook maar bevrijd van 600000 peso’s. Ja, je voelt je hier behoorlijk rijk met al die grote biljetten. En wat was nu de oorzaak van dit incidentje? Een verloren schroef van mijn schoenplaatje. Hoogstwaarschijnlijk verloren tijdens mijn wandeling op het keien pad de dag ervoor. Met maar een schroefveer gaat het plaatje scheef zitten als je kracht zet om uit te draaien en dan lukt het niet meer. Nog even geprobeerd een nieuw schroefje te krijgen in het plaatsje maar helaas ze hebben alleen grote maten schroeven waar je vrachtauto’s mee in elkaar zet. Nu fiets ik dus maar zonder plaatje maar ik vind het niet fijn als mijn voeten niet vast zitten op de pedalen. 

Nu zit ik in plaatsje dat Velez heet. Ik ben eindelijk af van de hoofdweg tussen Santa Marta en Bogota en rijd nu richting Medellin. Het plaatsje valt een beetje tegen na al die mooie dorpjes waar ik al gezeten heb maar ik ben ook verwend. Ik zit in een oud hotel, vergaande glorie zeg maar , met een oude baas die een beetje door de gangen loopt te blèren. Helaas geen warme douche. Nu was dat in het noorden van Colombia geen probleem maar na mate je zuidelijker en hoger komt wordt het water kouder. Dus ik heb maar een beetje om de straal heen gelopen en af toe wat water met mijn handen over me heen gespetterd. Ik heb vandaag toch nauwelijks gezweet :)

Voor de lunch had ik wel een aardige tent gevonden waar  of een goede prijs (€3,50) een complete lunch en biertje werd gereserveerd. Maar s’avonds fatsoenlijks vinden voor te eten was een probleem. Wel een aantal van die hokken met plastics stoelen en tafels die eruit zagen of ze al tien jaar buiten hadden gestaan zonder ooit te zijn schoon gemaakt, tl-licht en tv aan natuurlijk. Uiteindelijk een hip tentje bij het centrale plein gevonden waar ze leuke muziek draaien en waar ik me tussen de jongelui oud voelde. Maar de hamburger met friet was prima. 

Misschien dat een aantal die dit lezen zich afvragen waarom ik van die lange verhalen schrijf. Het gekke is als ik eenmaal begin te schrijven kan ik bijna niet ophouden. Ik doe het natuurlijk om jullie op de hoogte te houden van mijn belevenissen, waar ik uithang en mijn indrukken van dit land. Die nieuwe indrukken en ervaringen worden vanzelf minder dus wellicht de verhalen korter. Maar ik ben blij dat ze gelezen worden en blij met de reacties. Het is uiteraard ook voor mezelf om later als herinnering nog eens na te lezen. Een verhaal met foto’s haalt alles veel beter terug.