El cyclista gordo

Op mijn rustdag  maar eens beginnen met het spinnenlijk op te ruimen echter tot mijn verbazing was het verdwenen. Heeft een spin nu ook al zeven levens zoals een kat? Nadat ik de badkamer in liep was het al snel duidelijk : een stel mieren probeerde het lijk hun hol binnen te slepen maar dat paste niet. Tja de een zijn dood is de ander zijn brood.  

En dan mijn brood. De eigenaar zou een goed ontbijt voor mij klaar maken! Het begon met een soep en dat s’ochtends vroeg!Een soort groentesoep met aardappels erin. Het smaakte redelijk maar zal niet mijn favoriete ontbijt worden.b Toen een bord vol met meloen en een glas verse sinaasappelsap. Een roerei van minstens 3 eieren met ui en tomaat, een stuk zoet brood en een arepa. Een arepa is een soort platgeslagen maïskoek die gebakken wordt en erg goed vult. Het lukt mij meestal niet op de hele koek naar binnen te werken. En uiteraard koffie.

De standaard middagmaaltijd in restaurant langs de kant van de is hier is een kip, varkens of runderlap aangevuld met rijst, platgeslagen gebakken bakbanaan, een arepa of yuca en een beetje salade. Maar vooraf een soort maaltijdsoep waar aardappels, yuca, een bot met wat vlees er aan en verder nog wat ondefinieerbare zaken in rond drijven. En bij je maaltijd krijg je een glas met een soort limonade. Dat alles voor ongeveer €3,50. Yuca is een wortel die een beetje lijkt op aardappel maar veel meer vezels en erg droog. Ik krijg het met geen mogelijkheid weg gekauwd. En s’avonds weer een warme maaltijd. Ze proberen me hier vet te mesten. Als ik niet elke dag op de fiets zat kan ik over een paar maanden model staan voor een schilderij van Botero met als titel “El cyclista gordo”. Dat betekent zoiets als de dikke fietser. 

Naar mijn stevig ontbijt heb ik een wandeling gemaakt naar een klein dorpje genaamd Guane. Dat was ongeveer 7 km over een keienpad hobbelen. Ooit een keer aangelegd door een man met visie die de omliggende dorpen met een soort wegennet wou verbinden. Waarschijnlijk bedoeld voor ezels en paarden. Ik vond het niet echt gemakkelijk lopen. Het was meer een gespring van kei naar kei en gezien de afdaling niet echt een lekker gevoel in je knieën. Er waren meer toeristen die een wandelinkje die dag op het programma hadden staan. Ik heb onderweg een tijdje met een paar Engelse jongens staan praten en op het eind van de wandeling met een Schotse vrouw. Die kwam ik s’avonds in het dorp ook weer tegen en hebben toen samen gegeten in een door haar uitgezocht alternatief restaurant. Het was inderdaad anders en typisch niet Colombiaans en erg lekker.  Vooral het lokale biertje wat wel op een tripel leek smaakte uitstekend. En zo heb ik nu tenminste mijn  Engels weer eens geoefend.

Na een laatste nacht in Barichara met rond een uur of vier toch weer wat kerstliederen ben ik vanochtend weer op mijn fiets gestapt. Eerst weer terug naar San Gil en toen richting Barbossa. Na 96 km en 1850 hm vond ik het welletjes en heb in een hostel aan de weg in de buurt van Santana een kamer genomen. De weg hier naar toe was erg vermoeiend. Iedere keer dat je dacht dat je boven was en even een tijdje relax kon afdalen bleek weer een illusie. Een paar meter afdalen daarna weer een heel stuk verder omhoog. Het leek wel een soort zigzag omhoog.

De aardige eigenares van het hostel merkte dat ik Engels en Duits sprak en vroeg me een kop koffie met haar man te gaan drinken. Haar man was een Zwitser en hield wel van een praatje. Inderdaad na een halve middag praten met koffie en bier heb ik ook mijn Duits weer eens geoefend.

Het lukt me niet om foto’s te uploaden omdat internet hier te traag is.