Naar het dal van de rivier de Magdalena

De Magdalena is de belangrijkste rivier van Colombia. De rivier is ongeveer 1540 kilometer lang en loopt van het zuiden naar het noorden door de westelijke helft van het land.

Maar maandag stond ik nog in Velez en dat was die dag een goede beslissing om niet verder te gaan Gisteren heb ik het resterende stuk over de top op 2600 meter naar Landazuri gedaan. Het was maar ongeveer 55 km en 650 hm. Maar wat een afdaling! Ruim 1500 hm afgedaald naar Landazuri over een weg met prachtige uitzichten. Je wilt bij elke bocht wel een foto maken. Maar een verschrikkelijk wegdek. Stukken asfalt afgewisseld met onverhard. Het asfalt houdt plotseling op en dan ga je over een rand zo’n 15 cm omlaag om vervolgens over een keienpad met kuilen verder te gaan. Als je niet tijdig afremt vliegen de tassen achterop je fiets om je oren. En dan is het sturen tussen de kuilen en keien door naar het volgende stuk asfalt. Ook de stukken asfalt zijn niet te vertrouwen want die zitten ook vol kuilen en scheuren. Door de zon en schaduw moet je goed opletten want je ziet niet direct of het een kuil of schaduw is wat op het wegdek valt.  Dus ik moet geconcentreerd afdalen en constant in mijn remmen knijpen.

Toch zijn er best wel veel mannetjes links en rechts met de weg bezig. Wat is precies doen is onduidelijk alhoewel ze staan met een schep in de hand. Ook zie veel vrouwelijke  verkeersregelaars. Al de arbeiders zijn ingepakt in dikke werkkleding met veiligheidsvest,helm en mondkap voor. Blijkbaar voelen zij de verstikkende hitte niet.

Even later zijn ze serieus met een wegverbetering bezig. De nieuwe onderlaag ligt er al: scherpe zwarte kiezel gemengd met modder. Ik rijd erin en na 10 meter sta ik al stil. Er is geen doorkomen aan omdat je wegzakt en je fiets alle kanten opgaat  behalve de kant waar je naar toe stuurt. Gelukkig is het maar een paar maar zeer zware honderd meter. Nee, hier Kun je niet op je racefiets met 80km/u naar beneden toe. Ondanks het slechte wegdek had ik deze afdaling niet willen missen zo mooi was het. 

De dorpen Velez en Landazuri stellen niet veel voor. Vooral Landazuri is een gat van een paar stoffige straten waar wel veel bedrijvigheid is. Nou ja ik bedoel dat de straten bestaan uit hokken van ongeveer 3 meter breed en onbepaalde diepte waar allerlei bedrijven inzitten. Winkeltjes, kappers, plastic stoelen restauranten, opslagplaatsen voor allerlei zooi. Mijn hotel is een bovenverdieping dus ik moet een nauwe trap op. Waar laat ik mijn fiets? Kan wel bij de buren in het magazijn zegt de hoteleigenaar.  Dit is zo’n hok met daarin allerlei zaken zoals opslag meel en andere zakken met voedsel. Zijn jullie wel op tijd open vraag ik de mannen die daar rondhangen niets te doen. Ja hoor om zes uur zijn we er zeggen ze. 

De volgende ochtend ik om half zeven met mijn tassen naar beneden en ja hoor: poort dicht en niemand te zien. Tja maar weer naar boven want je wilt je spullen ook niet op straat laten staan. De hoteleigenaar maar gevraagd of die zijn buurman wou bellen en ja na 20 minuten ging de poort open. Och ja zo gaat dat hier. Men let niet zo op de tijd. 

Vanuit Landazuri gaat het de volgende dag verder naar beneden. Langzaam veranderd het landschap van bergen met bossen naar soort weide heuvellandschap. Ook de temperatuur en de vochtigheid veranderd. Aangekomen bij de grote rivier de Magdalena ligt Puerto Berrío. Het is ongeveer 36 graden,stik benauwd en vochtig. Alle hotels liggen blijkbaar op de 1e verdieping en hoger. Dus weer omhoog met bagage en fiets deze keer. Ik had eigenlijk een boottochten willen maken op de rivier maar ik was te laat. Na mijn middagmaaltijd en een paar biertjes in de drukkende hitte hier viel ik even in slaap op mijn hotelkamer. Ik heb de bootjes nog wel gezien maar het werd al bijna donker dus ze gingen niet meer.