Een extra ontbijt

Gisteren kwam ik na alweer een zware rit aan in Mocoa. Dit stadje was vorig jaar nog in het nieuws ook in Nederland  wegens overstromingen en modderstroom met honderden doden. Nu is daar niet heel veel meer van te zien behalve een weggeslagen brug en wat open plekken. De rit was zwaar door de lengte, 153 km maar ook de hoogtemeters ruim 2300, 3x zoveel als Strave aangaf en dat is eigenlijk teveel voor een dag op de trekkingfiets met bagage. Maar ik had niet veel keuze. Ik volg niet bepaald de toeristische route en hier liggen de plaatsjes en hotels dun gezaaid. Halverwege was er een hotel met restaurant en dat zag er nogal armoedig en niet veel belovend uit. Nadat ik mijn lunch hier had genuttigd wist ik het zeker, hier wil ik niet overnachten en zeker niet nog een keer eten. De kippenbout was duidelijk van een overjarige kip die te lang langs de straat had gescharreld en zolang gekookt dat het gelige vlees al hard begon te worden. Ook Mocoa nodigde niet uit om de extra dag te blijven dus vanochtend maar weer op tijd vertrokken naar de volgende plaats en dat is Orita waar ik nu ben.

Niet elke dag gebeurt er iets leuks of spannends waar ik over kan schrijven en zo was het ook de laatste twee dagen. Soms zijn het toch de kleine dingen die je dan bij blijven zoals bijvoorbeeld vandaag mijn ontbijt. Vaak vertrek ik zonder te hebben ontbeten omdat dat niet overal voor zeven mogelijk is. Na een of twee uurtjes fietsen stop ik bij een wegrestaurant voor mijn ontbijt. Echter vanochtend zag blijkbaar een of ander goor insect dat ik nog niet had gegeten en vloog zo mijn mond in en verdween rechtstreeks in mijn keel. Al kokhalzend en spugend probeerde ik het eruit te krijgen maar dat lukte niet. Het gevolg was dat ik urenlang een zere keel had van het spartelend beest dat ik had doorgeslikt. Daarna heb ik toch maar een echt ontbijten genuttigd in het volgende dorpje. Ook vandaag was zoals gisteren geen weer om over naar huis te schrijven. Donkere wolken, dreigende luchten en van spetteren tot harde regenbuien. Ik heb nog nooit zo vaak mijn regenpak aan en uit gedaan en de nieuwe fles zonnebrand crème zit onaangebroken in mijn tas. Ook weer veel onverharde stukken weg van enkele onderbrekingen in het asfalt van honderd meter tot kilometers lange stukken waar je weer helemaal gaar gerammeld vanaf komt. Wat ben je dan weer blij als er een glad stuk asfalt verschijnt. Je ziet onderweg het landschap wel langzaam veranderen van bergachtig naar vlak en het wordt ook warmer. De dorpen en huizen ogen ook een stuk armoediger en zijn niet meer zo kleurrijk. Ook lijkt het wel of de mensen hier een stuk donkerder zijn en soms denk ik dat ik in Afrika ben. 

Orito waar ik nu ben is ook geen plaats waar ik een weekendje zou willen door brengen. Volgens de Booking.com site is er een hotel wat zelfs 3 sterren zou hebben. Ik ben er eindelijk achter: vertrouw Strava en Booking.com niet! Er zijn hier wel 10 hotels en geen enkele verdient het predicaat één of meer sterren. Volgens booking.com is er altijd nog net één kamer vrij, of je bent net te laat,en heeft er net iemand geboekt. En als je de waarderingen lees zijn het allemaal klasse hotels met een geweldige ligging. Nou geloof er maar niets van ik denk dat ze nogal flexibel met hun normen omgaan en die aanpassen aan de omgeving waar het desbetreffende hotel zich bevindt.

Dus ik zit in een zeer matig hotel. Ik kreeg van de vrouw hier een instructie hoe ik mijn kamer deur moest openen want die ging nogal lastig open. Nadat ik het later  probeerde lukte het niet en moest ik haar vragen mijn deur te openen. Na nog twee mislukte pogingen was ik het zat en heb maar om een andere kamer gevraagd. Ook hier heeft de deur een lastig slot maar ik krijg hem tenminste open.

Ik zit nu vlak bij de grens met Equador en morgen hoop ik die over te steken.