Tripel,trappel, trippel, trap

Dinsdagochtend ben ik vertrokken uit Santa Rosa na een aangenaam verblijf van 2 dagen bij Paula en Dario, de zus en haar man van Carolina. De mensen zijn zo ontzettend gastvrij. Je komt binnen en heb gelijk een vers geperst glas sinaasappelsap en even later wordt de lunch ofwel warme maaltijd opgediend. Verder wordt je de hele dag bediend en zit je eigenlijk geen moment zonder een drankje of koffie voor je neus. En meehelpen afruimen of ergens een drankje betalen als je een stukje in de omgeving aan het wandelen bent mag niet. Je praten als brugman om ze iets aan te kunnen bieden en dat is het Spaans al helemaal moeilijk want brugman spreek slecht Spaans.S’avonds naar het dorp om in een lokale tent iets te eten en dan met 5 volwassen en 2 kinderen in een auto. En Don Gerardo moet uiteraard onder protest riant voorin zitten. Zo gaat het altijd hier; ik ben hier Don Gerardo en krijg  altijd de beste plaats. Ik noem mezelf hier in Colombia ook altijd Gerardo want Gé begrijpen ze hier niet en uitspraken lukt al helemaal niet. 

Bas en Carolina vertrokken maandagmiddag na de lunch naar Medellin want ze moesten de dag erna weer werken. En dinsdagochtend dus afscheid genomen van de rest van de Colombiaanse familie inclusief ouders van Carolina na door elk van hun te zijn gezegend met een kruis en gebed voor een voorspoedige reis op mijn fiets gestapt en vertrokken. Het voelde als een echt afscheid van familie voor langere tijd. Dus nu weer alleen op pad en geen verdere familiebezoeken. Het volgende doel is Quito in Equador. 

Dinsdag kwam ik aan in Salento na de hele ochtend in de stromende regen te hebben gereden. Dat was erg jammer want nu kon ik niet genieten van de mooie uitzichten in de Valle de Cauca. Je kunt hier ook prachtige wandelingen maken wat ik enkele jaren geleden ook heb gedaan. Maar nu naar al die regen is het daar een modderbende en de uitgeslepen paden door de vele paardjes en ezels die daar naar boven lopen maken het niet beter. Kenmerkend in de vallei na een klim door het bos  zijn de bijzondere palmbomen die zachtjes wiegen op de wind en wel 60 meter hoog kunnen worden. 

In Salento is het erg toeristisch en je ziet er veel buitenlanders die slenteren door de authentiek straatjes met prachtige gekleurde gevels en  met aaneensluitende winkeltjes met allerlei  snuisterijen. Op het centrale plein is het s’avonds normaal een parade van op en neer dribbelende paardjes met mannetjes met grote hoeden op hun hoofd. Zij hebben een vreemde tred die bestaan uit kleine passen die heel snel achter elkaar worden gezet. Trippel, trappel, trippel,  trap maar niet echt het paard van Sinterklaas. Blijkbaar vind men dat hier een bijzondere kunst en er wordt ook veel geoefend door de cowboy achtige mannetjes met sombrero’s op hun kleine magere paardjes.

Door de regen was er helaas weinig activiteit op het plein waar het normaal bruist van het leven. Vanochtend maar vroeg opgestaan en om kwart voor zeven vertrokken voor een rit van ongeveer 116 km en 825 hm naar Tuluá een middelgrote stad. Ik was al vroeg in het hotel rond één uur en ben na een douche gaan lunchen in een lokale tent. Voor maar liefs 6500 peso’s, omgerekend nog geen €2, een soep, gebakken kip met rijst,bonen en banaan gegeten en daarbij ook een halve liter soort limonade. Ik heb daarna nog maar een flinke ijscoup in een ander zaakje  genomen voor 4000 peso’s omgerekend  € 1,10. In peso’s geef je hier kapitalen uit maar in euro’s stelt het niets voor.  Met nog een ontbijt, avondeten en enkele koffie/bierstops , het hotel voor € 13,50 ben ik vandaag ongeveer € 25 kwijt. Dat lukt natuurlijk niet elke dag. In de meer toeristische plaatsen zoals bijvoorbeeld Salento is het toch wel iets duurder. Maar meer als € 40 komt nauwelijks voor.

Ondertussen begin ik al een echte Colombiaan te worden wat eten betreft. Ik eet bijna alles wat me wordt voorgezet ook al is het voor mij ondefinieerbaar en kan ik de naam ervan niet uitspreken. Het is vooral veel vlees en vis met twee keer per dag warm eten waarvan vaak kip en s’ochtends voor het ontbijt altijd eieren. Ik denk dat ik als een halve kip , Colombiaanse kip dan, terug kom naar Nederland.