Mijn Colombiaanse familie

Ik had geluk om in het goede weekend aan te komen in Manizales.De broer van de moeder van Carolina ging trouwen en de bruiloft was dit weekend. Daar ging uiteraard de gehele familie naar toe dus Bas en Carolina ook en ik werd ook uitgenodigd.nou een Colombiaanse bruiloft daar zeg ik geen nee tegen. Aangezien het voor de derde keer was dat hij ging trouwen was er geen kerkdienst. Voor de katholieke kerk kun je niet zomaar opnieuw trouwen en zeker niet in dit zeer katholieke land. We werden s’ochtends om tien uur verwacht en kwamen natuurlijk wel te laat aan. Voor mij is dat heel erg wennen dat afgesproken tijden hier bijna altijd niet worden nagekomen. Maar goed dat weet hier iedereen dus het is blijkbaar normaal.Dus gewoon gaan zitten en het over je heen laten komen. Als we hebben afgesproken om ergens heen te gaan op een bepaalde tijd ben ik de enige die op tijd klaar zit de eerst van de familie loopt dan nog in de pyjama rond.

De bruiloft vindt plaats op een prachtig terrein namelijk op de club van een golfbaan met uitzichten op de bergen rondom. Bij een prachtige boom staat de tafel en de stoelen al opgesteld voor de ceremonie. Uiteraard versierd met de nodige bloemen en bloementooi waar het bruidspaar wordt geacht door heen te lopen. De gasten hebben zich allemaal gekleed volgens de dresscode..De mannen een beige broek en wit overhemd met versieringen en de vrouwen korte rok of lange jurk. De vrouwtjes lopen er hier allemaal behoorlijk opgesmukt bij. Meestal een korte rok met hoge hakken zodat de benen super lang lijken, goed opgemaakt en veel sieraden. 

De gasten worden geparkeerd op de gereed staande stoeltjes en de bruid wordt netjes aangeboden door haar ouders aan de bruidegom onder begeleiding van een behoorlijk vals spelend orkestje. Tja daar zit je dan in de volle zon te luisteren naar diverse toespraken in het Spaans en uiteindelijk de uitwisseling van beloftes. Niemand had daar blijkbaar rekening mee gehouden dus dat werd afzien. De waaiertjes die links en rechts lagen werden volop gebruikt door de vrouwen en een enkele man bedekte zijn kale kruin daarmee. Ik niet natuurlijk en had dus een verbrande kop die avond. Enkele gasten die het niet konden uithouden liepen weg naar binnen. Je kunt nog beter op je fiets zitten in de volle zon zodat je kunt stoppen waar je wilt dan in zo’n ceremonie waar je uit fatsoen niet wegloopt. Maar goed we hebben het doorstaan en na felicitaties en drankjes etc volgde de fotosessie. Iedereen moest met de bruid en bruidegom op de foto. Er worden veel foto’s gemaakt hier in Colombia maar het is altijd netjes gaan staan elkaar vasthouden en vriendelijk lachten naar de camera. Spontane foto’s houden ze hier niet zo van. 

Toen het het diner ofwel de lunch. Op het grasveld voor de golfbaan gezeten onder een tent werden de diverse gangen opgediend door keurig geklede obers terwijl het orkest regelmatig vals spelend en zingend zorgde dat je je buurman nauwelijks kon verstaan. Ja de Colombianen zijn blijkbaar toch een beetje doof en daarom is de muziek per definitie hard. Het eten was best lekker en veel vlees maar het nagerecht was super. Allerlei lekkernijen lagen uitgestald op een special buffet en er stond een mannetje bij om het op te scheppen. Ja dat werkt niet bij 120 gasten en al snel begon iedereen zich zelf te bedienen waardoor het toch wel een chaotisch gegraai werd en de ober snel weg vluchtte. Maar het was erg lekker. 

Hierna begon het afscheids ritueel. Iedereen moest natuurlijk gekust en geknuffeld worden en zeker de bruid en bruidegom dus dat kostte ook de nodige tijd. Helaas geen feest, dans en drankgelag daarna want daar zijn de Colombianen best wel goed in. De bruidegom wou het deze derde keer blijkbaar eenvoudig houden. Al met al toch erg leuk om zo’n bruiloft mee te maken en zeker om de familie van Carolina te zien en te spreken. Ik was voor hun uiteraard de gekke fietser die heel Colombia door fietst, iets waar zij absoluut niet aan zouden beginnen.

De laatste avond in Manizales heb ik mijn eerste lekke band gerepareerd en alle remblokken vervangen. Ook zijn we nog naar een soort beurs geweest waar allerlei zaken voor in het huis of op gebied van voeding werden verkocht door kleine vaak lokale  bedrijfjes. Om het lokaal te houden zijn we daarna een hapje gaan eten in een lokale eettent. Het zat daar bomvol en de vette lucht van gebakken vlees, arepa’s (maisbrood) en platgeslagen bakbanaan was om te snijden. Maar goed na eindige moeite een klein tafeltje te hebben bemachtig hebben we daar voor nog geen €4 spareribs gegeten op platgeslagen begaan met een colaatje en het was heerlijk.

Vanochtend zijn Bas en ik naar Santa Rosa gereden wat een relatief korten gemakkelijk rit was. Ook hier worden we hartelijke en bijzonder gastvrij ontvangen  Hier blijf ik nog een of twee dagen bij de zus van Carolina en daarna is het afgelopen met het familiebezoek.  Ik heb in ieder geval genoegen van de gastvrijheid van de Colombiaanse familie van Bas en Carolina.

De foto’s maak ik met mijn smartphone en gezien het nogal tijdrovend is voorzie ik ze niet van een titel of beschrijving. Maar de laatste toegevoegd foto’s horen in principe bij het laatste verhaal. Soms lukt het niet de foto’s te uploaden omdat internet te traag is. Ook deze keer dus de foto’s volgen nog.