Peruaanse pilletjes

Het is iedere dag weer een verrassing waar je s’avonds terecht komt. Alhoewel het belangrijkste is een goed bed, lekkere douche en lekkere eten zijn andere zaken wel fijn als  die ook in orde zijn. Een gezellige kamer, WiFi, goed gelegen, stil en vriendelijk personeel. 

Vannacht was niet erg fijn. Ik had weer last van maag en darmen. Het is blijkbaar erg hardnekkig. Ik voelde me misselijk en had niet veel zin in ontbijt. Nou ja dat kwam goed uit want het naastgelegen restaurant waar ik mijn ontbijt zou krijgen was nog niet geopend. Een beetje dan want er stond een luik  open en ik ben naar binnen gekropen en zag ik dat alle stoelen nog op de tafel stonden en de kok er wel was maar net zijn zaken nog begon klaar te zetten. Duurt nog een kwartiertje zei hij. Ik ken die kwartiertje van hier en heb maar een paar bananen  en een drankje gekocht.

Klein uurtje nadat ik vertrokken was voelde ik al dat het niet ging. Ik heb een tijdje stil gestaan met de gedachte terug gaan naar het stadje waar ik vandaan kwam of een lift proberen te krijgen. Dat laatste ik ook lastig met een fiets met bagage en de meeste die hier voorbij komen met een laadbak verdwijnen al snel links of rechts naar een of ander boerengehucht. Weinig die echt over de top rijden. Toch maar geprobeerd verder te rijden maar het ging erg moeizaam en ik moest vaak stoppen om even bij te komen. Boven de 3800 meter werd het erg mistig en was er ook weinig verkeer. Het zicht op sommige plaatsen was minder dan 25 meter. Je voelt je dan erg alleen op die hoogte en niets te zien.

Uiteindelijk na een bijzonder lange en trage  tocht kwam ik aan in Huancarama en heb in geboekt in het enige hotel dat het dorp rijk was. Een bijzonder armoedig dorp bestaande uit een paar onverharde onverlichte straten. Als je daar s’avonds door heen loopt zie links en rechts donkere slecht verlichte hokken waar de mensen hun handel drijven. Veel soort kruidenierszaakjes met wanden vol gepropt met stoffige verpakte etenswaren afgewisseld met zaakjes  waar allerlei groente kris kras door elkaar ligt uitgestald vaak ook in stoffige zakken of op kleedjes op de grond. Verder in de straat zitten veel oude vrouwtjes met een dekentje over hun benen op een stoeprandje of achter een bakplaatje waar ondefinieerbare stukjes vlees liggen te sudderen. De locals staan hier stil om af en toe wat te eten.

In dit dorp zat ik in hotel Milton. Dat zag er vergeleken met de rest van het grauwe dorp best nog wel  fleurig uit. De best wel aardige eigenares had nog net een kamer vrij wat me verbaasde want er waren minstens 20 kamers en wie wil nu in dit armzalige dorp overnachten tenzij die niet anders kan. Maar ze waren er echt wel zo te horen s’ochtends vroeg vanaf vijf uur. Ik denk de  plaatselijk arbeiders. De kamer ging wel alleen het badkamertje was erg smerig dus ik heb geklaagd en mevrouw zelf kwam de boel even schoonmaken. De douche deed het niet en ik mocht een douche op een ander kamertje gebruiken. Het raampje bij de trap waar de mensen die naar boven liepen zo naar binnen konden kijken sloot niet en heb ik maar even met geweld gerepareerd. De wc liep niet vol water na doortrekken en heb ik ook maar even gerepareerd. Ja soms moet je ook wat dingetjes zelf doen. Het krakerig zeiltje in bed waarschijnlijk bedoeld tegen bedplassers heb ik maar laten liggen omdat ik anders de hele matras eruit moest halen. 

Na een armzalige  maaltijd in het restaurant tegenover het hotel, de trucha was met stip de kleinste die ik ooit gezien heb zo eentje die je normaal terug gooit als je die aan je hengel hebt hangen, ben ik maar gaan slapen.

Vanochtend na twee broodjes die redelijk goed naar binnen gingen vertrokken naar Abancay.  Dat was een mooie rit door vooral een groene omgeving. Dat komt natuurlijk ook door de hoogte want ik ben afgedaald naar ongeveer 1800 meter naar een prachtig dal. Inmiddels zit ik in een redelijk hotel, heb lekker gegeten en heb even in de apotheek/ drogisterij  wat pilletjes gekocht voor diarree.  Je ziet hier ongeveer op elke hoek van de straat wel een apotheek/drogisterij. Blijkbaar hebben de mensen hier veel pilletjes nodig.  Ik had zelf wel een doosje norit bij me maar die zijn inmiddels op. Hopelijk helpen die Peruaanse pilletjes beter als die Hollandse. Na 4 dagen wordt dat wel eens tijd. Morgen wordt weer een zware rit en ik hoop maar dat ik me goed genoeg voel anders blijf ik een dagje hier.