Een duivels biertje

Ik heb goed  geslapen vannacht en ik voelde  me redelijk goed dus vandaag maar verder richting Cuzco. In het hotel kon je niet eten dus ik dacht neem een ontbijtje  onderweg. Maar ik was best wel vroeg en reed  om ongeveer zeven uur weg en de meeste tentjes op mijn route waren nog gesloten of zagen er naar mijn mening te duister uit. Ik heb voor de zekerheid maar een paar droge broodjes, banaan en yoghurt drankje gekocht en ik stop wel onderweg ergens. Na de eerste 500 meter klimmen heb ik lekker ergens in het zonnetje ontbeten. Ik miste wel de koffie en het eitje op mijn brood maar lekker buiten zitten met een geweldig uitzicht maakte dat weer goed.

Het zou een lange klim worden. Dik 1500 meter klimmen naar de top op 4000 meter. Alles je dat vergelijkt met een klim op de racefiets mag je uitgaan van minstens het dubbele in hoogte meters dus ruim 3000 meter. Dat kan ik afleiden uit de duur van de klim. Ik ben net iets minder dan 4 1/2 uur aan het klimmen geweest. Maar het was wel een prachtige klim met geweldige uitzichten waar je wel honderd foto’s van wilt maken. De stad waar ik was vertrokken zag je steeds dieper in het dal liggen en onderweg was het opvallend groen. Maar het aantal foto’s blijft beperkt want uiteindelijk lijken ze toch erg op elkaar en wat je in werkelijkheid ziet kun je toch niet echt in een foto vastleggen.

Terwijl je aan het fietsen bent gaan er allerlei gedachtes door je hoofd. Terwijl ik luister na het gezoem van mij Rohloffs naaf (ze maken in de laagste 7 versnellingen wat geluid) denk ik na over de dingen die ik al mee gemaakt heb deze reis. Natuurlijk waren er een aantal mindere momenten waarbij vooral de laatste dagen dat ik me een beetje ziek voelde en je wel eens bij jezelf denkt zat ik maar lekker thuis bij José in de tuin of was ik maar aan het oppassen op mijn kleinzoon.  Maar dat is maar heel kort en gaat snel voorbij. Over het algemeen ben ik iemand van doorzetten en de vervelende dingen snel vergeten en weer geniet van de leuke en mooie dingen die je tijdens zo’n reis tegenkomt en meemaakt.  Als je weer huis komt waardeer je ook weer des te meer wat je daar hebt. Zo hiermee heb ik de vragen van een aantal mensen wel beantwoord denk ik.

Net over de top zie je opeens de besneeuwde toppen van weer een ander bergketen. Werkelijk prachtig, en daarachter heb ik ergens gelezen ligt Machu Pichu. Onderweg is het behoorlijk zonnig en best wel warm maar voor de afdaling doe ik toch maar even een windjack aan. Na 35 km klimmen volgt nu dan een geweldige afdaling van bijna 35km. Wat gaat afdalen toch gemakkelijk. Alleen een beetje sturen en goed vooruit kijken of er geen gekke dingen in de weg zitten zoals kuilen, scheuren of scherpe bochten. De snelheid valt nogal mee want het is niet super steil en je vangt veel wind met al die tassen op de fiets. Na ruim een uurtje zit ik al in hotel Panamericano in het plaatsje Curahuasi aan de lunch. Eerst maar even eten voordat ik mijn kamer ga opzoeken. Een lunch voor €2,25 bestaand uit een enorm bord soep, rijst met kippen ragout, een banaan en een halve liter vruchtensap.

Vanavond net voordat ik dit verhaaltje schreef heb ik gegeten in het restaurantje aan de overkant van het hotel. Ik zag daar ook de Franse familie die ik tegen kwam tijdens de rit bergop. Vader en moeder met zoon van tien jaar op de fiets . Alleen de moeder sprak Engels de overige twee alleen Frans. Zij fietsen twee maanden door dit land en daarbij zoveel mogelijk onverhard omdat ze dan op nog mooiere en afgelegen plekken komen. Goed idee natuurlijk allen dan kom je niet zover en is met een zoontje die het af ertoe niet meer ziet zitten best wel zwaar. Zoonlief werd af en toe met een touw mee naar boven getrokken begreep ik. En uiteraard veel kamperen en af en toe een hostel.Toch leuk even met ze te praten alhoewel het gesprek eigenlijk alleen met de vrouw was.

In het restaurant kreeg ik nog wat woorden met de serveerster. Ik vroeg bij binnenkomst om de menu kaart. Die had ze niet zei ze en noemde toen een aantal gerechten in het Spaans op waaruit ik dan maar moest kiezen. Toch wel lastig want je kiest al snel voor iets wat je herkent. Ook vroeg ik om een biertje. Ze hadden negro (donker) of een ander biertje. Ik vroeg is dat ander normaal bier en ze zei ja. Maar goed toen het biertje geopend voor me stond bleek het een special biertje van 10% te zijn.een soort Duvel en dat stond er ook op in het Spaans.  Niet direct iets wat je bij je eten drinkt. Even later zag ik de menu kaart op het tafeltje naast me verschijnen. Dus ik beklaag me over beide zaken. Ja zegt ze de menukaart was bezet. Haha dan had ik toch even gewacht. En het biertje ; ze had genoemd dat het een local biertje was. Blijkbaar moet ik dan maar weten dat het geen normaal bier is. Ik wou het biertje eerst niet betalen maar ik had het al half op en een discussie in het Spaans ga ik niet winnen. Het eten en ook de koffie waren overigens erg goed.

Nu nog twee dagen naar Cuzco waarvan morgen relatief gemakkelijk en de laatste dag weer een stevige rit.