Low budget wereld fietser

Ik was vanochtend om half zes en voelde me redelijk, wel nog een eentje zwak en weinig energie maar ik wilde toch vertrekken. Dus fiets naar beneden gehaald, hostel mannetje gewekt om me mee te helpen met de bagage en de poorten te openen. En een paar minuten over zes stond ik op straat klaar voor vertrek. Het zou een pittig dagje worden. De stad uitrijden was relatief simpel want het was nog niet zo druk rond deze tijd. Maar het was wel gelijk klimmen van af ongeveer 2800 m naar 4200 m en na ongeveer 30 km zou ik boven zijn. Onderweg zie het landschap langzaam veranderen. Eerst rijd je nog door de voorsteden van Ayacucho, links en rechts nog wat struiken en af en toe een boom maar hoe hoger je komt hoe kaler. Uiteindelijk blijft er alleen een soort graslandschap over. Ook de temperatuur is niet erg hoog zo rond de 7 graden toen ik al een stuk de stad uit was. Naarmate je hoger komt wordt de lucht ook een stuk dunner en moet je om voldoende zuurstof eruit te halen dieper gaan ademhalen. Ik merk al dat dit toch een beetje een pijn gevoel in de longen geeft. Je moet op deze hoogte de hele tijd geconcentreerd ademhalen, niet te snel en ook weer niet te diep anders begin je te hijgen. Als je eenmaal in de hijg modus  zit kom je er niet zo gemakkelijk weer uit. Maar uiteindelijk viel het me toch mee dat ik zonder problemen op deze hoogte kon fietsen met dat enorme gewicht dat ik naar boven moest verplaatsen. Gelukkig was het niet steil anders was het wel andere koek geweest.

Terwijl ik aan het fietsen was kreeg ik opeens een andere fietser in zicht die van achter gezien enorm aan het zwabberen was. Langzaam kroop ik er naar toe en begon een praatje. Dat is trouwens nog niet zo eenvoudig een praatje te beginnen met die inspanning. Je raakt er nog sneller van buiten adem dus ik probeer het meestal te vermijden. Hij bleek een Canadees te zijn op weg naar o.a Cozco. We hebben de rest van de dag samen gereden. Na de eerste stop kon ik zijn fiets en uitrusting eens goed bekijken en wat beter een praatje met hem maken. Ongelooflijk deze kerel fietste de wereld rond op een single speed fiets. Dit verklaarde ook wel een beetje het slingeren op de wat steilere stukken. En dat op een fiets die je bij ons nog niet eens in een tweede hans zaak zou willen verkopen.  Een oud Japans wrak met versleten banden waar maar wat extra rubber tegen aan was geplakt, een eigen gefabriceerde tinnen bidonhouder en zo kan ik nog wel even doorgaan. Een enorme berg uitrusting achter op een plankje op de bagagedrager en verder ook nog 4 bagagetassen op zijdragers.  Boven op zijn stuurtas nog diverse half versleten zakjes met allerlei ondefinieerbare spullen bevestigd. Slippers bengelde ergens aan een haakje aan de zijkant van een tas. Als hij van stijgen naar afdalen switchte zette hij er een ander tandwiel op. Hij had een zak vol met tandwielen. Achter was geen freewheel gemonteerd dus de trappers blijven ronddraaien zolang het achterwiel ronddraaide. Bergaf gingen de pedalen natuurlijk zo snel rond  dat hij zijn voeten er wel moest afhalen. Maar na wisselen van het tandwiel voor kon hij meetrappen en zijn benen als rem gebruiken. Heel bijzonder allemaal. De kerel zelf 45 jaar was al twaalf jaar bezig met een rondreis op de fiets door heel de wereld. Van die twaalf jaar had hij ruim anderhalf jaar ergens gewerkt om geld te verdienen en zijn reis te bekostigen. En dat moest zo low budget als mogelijk des te langer kon hij reizen. Hij sliep bijvoorbeeld altijd in zijn tent en maakte altijd zijn eigen eten klaar waarvoor de benodigde ingrediënten zo goedkoop mogelijk overal gekocht werden. Dat zat o.a. allemaal  in de zakjes op zijn fiets. Zijn kleren, hijzelf en ook zijn uitrusting verder zag ook uit alsof dat al jaren niet gewassen was. Ik vraag me ook af hoe je dat moet doen als je elke dag vrij kampeert. Hij zag er in ieder geval erg smerig uit, zijn handen zwart van het wisselen van de tandwielen. 

Verder was het een aardige kerel die ook heel veel te vertellen had vooral over fietsen. Blijkbaar had hij in Canada als sprinter net tot subtop behoord en net niet gemaakt tot de nationale ploeg. In het dorpje waar ik stopte voor mijn hostel heb ik nog even een drankje met hem gedronken. Uiteraard op mijn kosten want hij had geen cent te makken. Hij bleef maar praten, het ene verhaal naar het andere Johan C. Is er niets bij ,terwijl ik eigenlijk naar mijn hostel wou.  Maar gelukkig werd het bijna donker en hij moest nog een kampeerplekje gaan zoeken. Zo kon ik eindelijk naar mijn hostel waarover de volgende keer meer.