Ayacucho

Ayacucho is een middelgrote stad met ongeveer 200000 inwoners. Het heeft een mooi oud centrum  en ligt op een heuvel. Ayacucho is ook een bekend outdoor kleren merk. Iedereen die wel eens in een outdoorwinkel komt kent het waarschijnlijk. Het is kwalitatief net iets minder dan de bekende merken zoals Fall Raven, The North Face e.d.  Maar een groot bedrijf waar ze deze kleren hier maken heb ik niet gezien.

Het zijn hier toch voornamelijk kleine zelfstandige bedrijfjes die je ziet. Als je door de winkelstraten loopt zie geen namen van winkelketens zoals in Europa. Kleine bedrijfjes waar ze meestal maar enkele dezelfde soort producten verkopen die in een kleine volgepropte ruimtes opgestapeld liggen. Bij sommige zaken meestal electronica zaken staat een mannetje voor de deur te blèren in een microfoon met daarnaast een luidspreker waar een keihard misvormd geluid uitkomt om zijn producten aan te prijzen. Hoe meer herrie hoe beter denken ze hier blijkbaar. 

Mijn rustdag verloop iets anders dan gepland. Dezelfde avond na aankomst ben ik nog gaan eten in de stad. Trucha (zalm forel) is een van mijn lievelings gerechten hier. Als je niet in een van de talloze goedkope eettentjes zit voor een daghap maar in een iets luxer restaurant is het eten hier best goed. Koffie is een ander verhaal. Terwijl ook hier in Peru er goede koffie verbouwd wordt is het goed klaarmaken van koffie op de meeste plaatsen nog geen vanzelfsprekend proces. Vaak krijg je een kop heet water met een pot Nescafé waar je zelf naar behoefte uit kunt pakken. Maar als het al voor je wordt gedaan is het maar afwachten hoe het smaakt. Koffie uit percolator  machines die de hele dag staan te pruttelen is meestal ook niet te drinken. De koffie in het restaurant waar ik zat te eten was werkelijk verschrikkelijk; lauw, zeer sterk en ontzettend bitter. Na een klacht hoefde ik het gelukkig niet te betalen.

Op het centrale plein waren honderden mensen aanwezig die allen naar het voetbal stonden te kijken op twee enorme schermen. Blijkbaar speelde Peru in de halve finale van de Amerikaanse Cup. En als er wordt gescoord is het ook hier gekkenhuis. De reporters die verslag doen worden volgens mij special uitgezocht op longinhoud en volume. Als er een doelpunt valt schreeuwt hij zo hard en zolang mogelijk “goal”. Dat duurt vaak zolang dat een normaal mens al drie keer adem had moeten happen.

Op mijn rustdag heb ik nog lekker ontbeten op een van de gezellige binnenpleintjes die je hier hebt en daarna een beetje door de stad gelopen en lekker gelezen op een bankje in het centrale plein. Na de lunch op dat zelfde pleintje voelde ik me al snel niet lekker. Ik kreeg last van mijn darmen en maag. S’avonds kon ik al geen eten meer zien of ruiken en was misselijk en had diarree. Blijkbaar toch iets verkeerds binnen gekregen. Toch heb ik alles maar alvast klaar gezet voor een vroeg vertrek op de fiets voor een lange zware tocht. Maar na een slechte nacht en nog steeds ziek ben ik uiteraard niet vertrokken. Dus ik zit hier voorlopig een extra dag. Maar dat is geen fijne dag. In het hotel zijn ze toevallig net nu bezig met hak en breekwerk dus de hele dag lawaai aan mijn hoofd. Het is sowieso een lawaaierig hotel zoals de meeste hier. Met een centrale open patio  van begane grond tot aan de 4e verdieping hoor je alles wat er wordt gezegd beneden en ook hoger. 

Ik ben maar eens boven gaan kijken wat ze allemaal aan het doen waren op dat terras tenslotte staat daar ook mijn fiets en die houd ik graag heel. Gelukkig valt het mee; ik zie mannetjes op en neer lopen met een zak puin op hun rug afkomstig van het hak en breekwerk en ze moeten 4 etages omlaag. Waarschijnlijk allemaal macho mannetjes. Het is wel een stoffige boel maar mijn fiets staat nog gezellig tussen de paspoppen. 

Verder valt er weinig te vertellen vandaag. Als je op je bed ligt maak je niet zoveel mee. Hopelijk krijg ik vanavond toch iets te eten naar binnen zodat ik morgen weer verder kan.