Kruipend de berg op naar Huancayo

Zaterdagochtend ben ik vroeg opgestaan om op tijd op het bus station te zijn. Ik was toch al heel vroeg wakker en had maar een paar uur geslapen. Waarschijnlijk had ik  nog last van de jetlag. Omdat het zo vroeg was verliep het ritje door de stad erg soepel en snel. Op het bus station was het zoals te verwachten chaotisch. Door elkaar lopende rijen  met mensen die staan te wachten voor het poortje naar hun bus. Maar door hetzelfde poortje komen de mensen binnen van een binnenkomende bus en die staan daar ter plekke ook allemaal te wachten op hun bagage.

Op een of ander manier zijn de zuid Amerikanen meester in het organiseren van chaos vooral door niet gestructureerde procedures , niet logische indelingen van gebouwen en het geven van onbegrijpelijke en tegenstrijdige aanwijzingen. Maar goed je raakt er aan gewend. In de koffiebar kon je geen koffie krijgen want de koffie was op of de machine is kapot. Ook hier weer een inrichting die je onbegrijpelijk is. Je moet bestellen achter een balie die zo hoog is dat de meeste Peruanen daar niet over heen kunnen kijken. Het zijn maar kleine mannekes en vrouwtjes. Hier ben ik opeens groot terwijl ik in Nederland tot de kleintjes behoor. Ja en op die balie staat dan nog een kassa en een ander apparaat en daartussen door moet door een klein gaatje de bestellingen worden aangegeven en worden betaald. En het vreemde is dat je dit soort opstellingen op veel plaatsen ziet. 

Maar er zijn ook dingen waar ik me in positieve zin over verbaas. En dat is de bus zelf. Wat een luxe in die bus. Iedereen in  een luxe brede fauteuil die je wel twee keer zover naar achter kunt klappen als in een vliegtuig. Een enorme beenruimte met een extra benen steun. En zelfs een persoonlijk entertainmentsysteem. Rond een uur werd de lunch geserveerd. En dat allemaal voor de prijs van ongeveer €8,50 voor een rit van ruim zeven uur. Naast de 26,5 kg aan ruimbagage die ook inclusief was moest ik wel extra voor mijn fiets betalen. Dat was ook €8,5. Het was een rit van ongeveer 7,5 uur. Het ging uiteraard niet zo snel want we moesten van zeeniveau een berg over van 4400 meter naar Huancayo dat op 3200 m ligt. En er was veel vrachtverkeer. Er werden wel de nodige vrachtauto ingehaald maar dat was meestal voor korte duur wat de volgende kwam weer snel in zicht. De vrachtauto’s kropen met ongeveer 15 tot 20 km/ uur omhoog.  Een beetje een goede fietser op een racefiets zonder bagage zou ze bij kunnen houden.

Gelukkig kwam mijn fiets zonder beschadigingen uit het busruim. Even de bagage erop hangen en op zoek naar het hotel. 

En ik heb een prima hotel, wel een beetje veel lawaai van de straat maar ik heb gelukkig oorproppen bij mee. Die heb ik ook maar in gedaan nadat de plaatselijk honden hier het zoveelste hondenblaf concert weggaven vannacht.

Ik blijf een dag hier voordat ik verder ga om even te wennen aan de hoogte. Toen ik met mijn tassen de trap opliep naar mijn kamer stond ik te hijgen als een oud paard. Ik ben natuurlijk al een beetje oud maar dit was toch niet normaal. Dan merk je opeens wat de hoogte voor een invloed heeft. 

 Vandaag heb ik eerst maar eens mijn bevestiging van mijn stuurtas zogoed mogelijk gerepareerd. Met tiewraps (gekregen van de portier) de bevestigings beugel zo strak mogelijk tegen het stuur gezet. Omdat de tas door het gewicht dan nog gaat draaien heb ik de draagriem gebruikt om het draaien te voorkomen door deze om mijn frame heen te leiden. Nu morgen maar eens testen of het werkt. 

Dan moest ik nog een uitgebreide route studie doen. Het blijkt dat de hoofdroute naar Ayacucho geblokkeerd is. Er zijn aard verschuivingen en je kan en mag er niet meer langs. Dat is pech want dat betekent extra om fietsen en extra veel hoogte meters maken over hoogtes ergens tussen de 4200 en 4500 m en dat door in gebied waar niet veel dorpen en voorzieningen zijn. Vanavond mijn alternatieven nog maar eens goed bestuderen. 

Het volgende verhaaltje zou wel eens even kunnen duren want de komende dagen zijn er waarschijnlijk weinig WiFi voorzieningen beschikbaar..