Hondenleven

Vanuit Mindo vertrok ik na een ontbijt om zeven uur in een van de restaurantjes in de hoofdstraat  van Mindo richting La Concordia op ongeveer 100 km. En gelijk een klim van ruim 400 hm in bijna een uur is een lekker begin om wakker te worden. Al snel daarna reed ik door de Valle Hermosa (mooie vallei) en dat was het inderdaad. Een prachtige rustige weg met weinig verkeer en aan beide kanten van de weg een heuvelachtig landschap vol met o.a. bananenplantages,  cacaobomen, bamboebosjes, palmbomen en grasland voor vee en nog veel ander exotische planten. Jammer dat het zwaar bewolkt was want wat zon had voor prachtige foto’s kunnen zorgen. 

Is Ecuador nu anders als Colombia? 

Veel is hetzelfde zoals uiteraard de taal, het stedenbouwkundige concept van steden en dorpen (centraal plein met kerk en stratensysteem), veel kleine winkeltjes en eigen bedrijfjes, het landschap en het eten. Maar er zijn ook verschillen zoals bij ontbijt brood in plaats van de arepa’s, de prijzen van eten en voedsel zijn volgens mij iets hoger, de huizenbouw is vaak anders. Veel huizen staan hier op palen en met het leefgedeelte boven en daaronder tussen de palen opslag, rommel, garage e.d. Tot nu toe zijn de wegen iets beter als in Colombia tenminste niet van die plotselinge verassingen van een onverhard en modderig stuk in een verder prima gladde weg. En de mensen, ja ook hier zijn ze aardig en beleefd en soms nieuwsgierig. Ik heb al verschillende keren mee gemaakt dat iemand naar je toe komt en een hand wil geven en vervolgens van alles begint te vragen. Ik ben een beetje voorzichtig met handen schudden want vaak willen ze ook iets van je. Na de hand te hebben geschud krijg je opeens een of ander product in je handen geschoven en vervolgens een verhaal daarover van een half uur hoe goed het wel niet is. Uiteraard met de bedoeling om iets te verkopen. Dat gebeurd ook vaak in een bus. Bij een stop komt er een verkoper naar binnen en geeft vervolgens iedereen in de bus een pak koekjes en snoepjes. Na een non-stop oorverdovend verhaal van minstens 15 minuten over die koekjes en snoepjes terwijl iedereen verdwaasd met die spullen in zijn handen zit te luisteren komt hij het spul daarna weer ophalen. Van ergernis zou je het spul willen opeten maar dat wordt betalen. De meeste geven het gewoon terug en de man druipt bij de volgende stop weer af.

Wat hier ook hetzelfde is een hondenleven. Er leven veel honden op de straat en die zwerven maar een beetje lusteloos rond. Soms kom je in the midldle of nowhere tegen en snap je niet waarvan ze leven. In de dorpjes liggen ze vaak in de buurt van de restaurantjes in de hoop dat iemand ze wat toegooit. De restauranthouders jagen ze weg met de bezem of water. Ze zien er ook vaak ondervoed uit en zitten vol luizen en ander ongedierte. Anders is het met de honden die ik onderweg tegen kom en wel ergens thuis horen. Of ze liggen lekker lui in de zon op het warme wegdek vaak midden op de straat of ze staan op het erf en komen in actie zodra je voorbij fietst. Het zijn vooral de fietsers die ze moeten hebben. Vaak heb ik dan gelijk meerdere honden achter me aan rennen die boos blaffend en met hun bek richting mijn kuiten proberen me zover mogelijk te volgen en zo blijkbaar weg te jagen. Hard fietsen, schreeuwen of een schop geven is de oplossing. Voor het laatste moet ik wel eerst mijn voeten uit de pedalen klikken en is daarom niet altijd handig. Ach ja ze verdedigen hun territorium en blijkbaar zien de fietser als vreemd object en een gevaar. Het hondenleven hier kan zwaar zijn en is ook net als vaak bij de mens vaak afhankelijk van waar je bent geboren.

Inmiddels was ik aangekomen in La Concordia, een plaats die niet veel indruk op mij maakt, dus goed voor één overnachting. Na een slechte nachtrust door de enorme herrie van een blijkbaar groot feest in de stad tot ongeveer drie uur s’nachts ben ik s’ochtends toch maar op tijd vertrokken richting de kust.

En nu zit ik dan in Pedernales een plaatsje aan de kust. Een rommelig plaatsje met de nodige hostels en hotels vlak bij het strand. Ik zit in zo’n hostel maar het lijkt wel een gevangenis. Een grote muur erom heen en een hek als toegang dat altijd is afgesloten met een grendel en slot aan de binnenkant. Als je binnen bent kun je er niet uit tenzij je de eigenaar belt die het hek dan  voor je open maakt. Hetzelfde natuurlijk als je erg weer in wilt. Voor de veiligheid zei het vrouwtje de eigenares. Blijkbaar voor de spullen van de gasten want in het hostel zelf staat weinig waardevols wat ik zou willen stelen en met bedden en kasten e.d gaan slepen is niet echt wat de gemiddelde crimineel in gedachte heeft. Fijn dat ze zo bezorgd is om haar klanten maar wel lastig dat ik iedere keer als ik naar buiten wil een verlofbriefje moet gaan halen.

Aan het strand hier is het beste gezellig. De ene strandhut/bar/salsatent naast de andere met de gezellige salsa muziek  op volle sterkte terwijl de jongelui tegen elkaar aan lopen te schuren ook wel  salsadansen genoemd. Als je daar genoeg van hebt kun je nog met een vliegtuigje, ofwel een stuk zeildoek met wat ijzerdraden en een motortje achterop, vanaf het strand omhoog en dan lekker over de andere badgasten scheuren. Maar gewoon op het strand liggen of zwemmen in de zee kan natuurlijk ook.

Ik heb het rustig aan gedaan en heb een lekker visje gegeten en op het strand zitten lezen.