De vormen van de Colombiaanse paspop

Gisteren was een rustdag en die heb ik benut om een beetje te lezen en Bucaramanga te bezoeken. Bucaramanga ligt op een plateau en vanuit Giron heen en terug 26km en toch weer ruim 400 hm. Ik was zonder bepakking en niet in mijn fietskleren. Rustig fietsen en proberen niet te gaan zweten. Ja maar dat lukt toch niet met 33 graden en bergop. Het is een grote stad en heeft met voorsteden meer als 1miljoen inwoners en ligt op een hoogte van ongeveer 1200 m. Ik heb enkele parken bezocht en de kathedraal bekeken. De steden en dorpen hier hebben een grid systeem zodat een adres of plek zoeken gemakkelijk zou moeten zijn. Echter veel straten zijn eenrichtingsverkeer en links afslaan mag dan niet. Dat maakt het alsnog lastig. Ik gedraag me dan ook vaak als fiets en voetganger. Ik fiets de kruising over, stap af en steek als voetganger links de straat over om vervolgens weer verder te fietsen. 

In een van de parken stond een beeld van Botero, een wereldberoemde Colombiaanse schilder en beeldhouwer. Vooral bekend om zijn stijl van weelderige figuren. Ik snap wel waar dat vandaan komt. De meeste Colombiaanse vrouwen  zijn nogal bezig met hun uiterlijk. En voor sommige schijnt een dikke kont een schoonheid’s ideaal te zijn. Je ziet hier soms jonge meiden met een onnatuurlijke achterwerk. Vaak zijn dat implantaten. Soms een cadeautje voor de 18 verjaardag als pa en ma geld hebben.  En om de boel in evenwicht te houden wordt de voorkant ook verstevigd. En het grappige is dat de paspoppen waar de kleding op wordt getoond ook vaak deze vormen hebben. Passen er in Nederland 4 slanke dennen in de etalage dan staat het hier met twee al vol.

Na een laatste avond in het prachtige Giron met nog een toegift van Quasimodo ben ik vandaag naar San Gil vertrokken en ik wist dat het een zware tocht zou worden.  En dat was het ook. Ongeveer 105 km en 2350 hm met daar een lange klim met 1400hm. Dat had ik nog niet eerder gedaan met mijn trekkingfiets met bagage. 

Maar het ging goed omdat ik een wat kleiner verzet trapte dan ik normaal doe om zo mijn rug niet teveel te belasten en het langer vol te houden. Het was wel weer afzien als er een konvooi langzaam rijdende trucks voorbij kwam gekropen. Die met hun pijp omhoog zijn nog enigszins oké maar diegene die hun pijp opzij ter hoogte van mijn knieën hebben hangen kan ik wel vervloeken. De smerigheid en hitte die op mijn benen wordt geblazen als ze voorbij komen is onvoorstelbaar. Her ergste zijn nog de bussen van het openbaar vervoer. Alhoewel ze hier ook iets als APK kennen snap ik niet hoe die daar doorheen komen of geldt blijkbaar niet voor iedereen. Ze hebben hier toch niet de sjoemel software van Volkswagen overgenomen?  De vrachtauto’s zijn hier in ieder geval anders als in Europa. Het is een truck met altijd een lange oplegger en niet zoals wij gewend zijn oplegger met aanhanger. Deze zijn bijzonder onhandig in de bochten. Ze moeten de buitenbocht indraaien en vervolgens door de bocht draaien ze naar de binnenkant en dan  komt de lange oplegger de bocht door maar wel in bocht zelf rakelings langs de binnenkant. Als je daar dan fietst moet je oppassen dat de achterkant van de oplegger jou niet in de berm duwt. Ik heb af en toe goed gevloekt op al die vrachtauto’s en bussen. Gelukkig horen en verstaan ze het niet. 

Maar verder was het een prachtige klim met haarspeldbochten en geweldige uitzichten. Tijdens een korte stop voor koffie en wat eten stopt mijn gps er plotseling mee. Zelfs een harde reset lukte niet. Toen heb ik mijn i phone maar gebruikt want ik wil de gereden ritten wel registreren. Ik hoop dat de electronica het volhoudt want ik ben de stafkaarten van Colombia vergeten mee te nemen.

Ik ben nu 10 dagen onderweg waarvan een rustdag. Totaal tot nu toe 924 km en 7500 hm. Dat geeft het overzicht op deze blog verkeerd aan Blijkbaar denkt de blog dat ik kan vliegen met mijn fiets en rekent het hemelsbreed uit.