Wind

Vanochtend vertrokken we rond half acht uit Juli na een ontbijt, broodjes met jam de avond ervoor gekocht, op de kamer. Al snel kwamen we voor een aardige verrassing te staan. De weg was afgesloten en we werden een onbekende omleiding ingestuurd. Maar wij als fietsers die al rivieren hebben overgestoken en veel ander wegafzettingen hebben genegeerd besloten het er toch op te wagen. Na een flink stuk onverharde weg bestaande uit keien kiezels  en zand stonden we opeens voor een flink gat met aan weerszijden en ook daar in rotsblokken en ander stenen. Onmogelijk om te fietsen dus maar de bagage van de fietsen af en het spul en de fiets maar in een aantal keren over de rotsblokken klimmend  naar de overkant gebracht. Ik had mijn stuurtas op de fiets laten zitten maar door het schudden brak helaas opnieuw de bevestigings kabel. Nou daar heb ik dus precies één dag plezier van gehad terwijl het kabeltje bijna twee weken onderweg is geweest van Nederland naar Peru. Nu maar met zo weinig mogelijk spullen in het tasje en met wat tyraps proberen de reis te volbrengen.

Na de bagage weer te hebben opgeladen hebben we onze reis weer vervolgd. Het volgende doel was Copacabana een klein stadje aan het Titicacameer. Het eerste stuk met wind in de rug werden we er bijna naar toe geblazen. Maar helaas moesten we afbuigen naar het oosten en toen was het opeens andere koek. Een enorm harde  wind schuin tegen maakte het heel zwaar om nog met enige  snelheid vooruit te komen. 

Na ongeveer 50 km was de grens Peru- Bolivia. Die lag natuurlijk op een heuveltop en tegen de wind naar boven toe werden we nog even gezandstraald alvorens Peru daadwerkelijk te kunnen uitrijden. Even een stempeltje halen bij de Peruaanse Migratiedienst wat verrassend snel en zonder problemen ging. Dan aan de Boliviaanse kant  uiteraard ook een stempel met een visum voor maximaal 90 dagen. Ook hier geen vragen, geen controle en binnen 5 minuten weer buiten. Echt ongekend voor dit soort landen normaal moet je hier toch wel een uurtje voor uittrekken. Blijkbaar door onze keuze van een alternatieve route en niet de hoofdweg naar La Paz was het hier erg rustig.  Maar daarna weer verder door de harde wind en uiteindelijk kwamen redelijk uitgeput aan in Copacabana. Ook hier was ontzettend veel wind en de deuren, ramen, uithangborden en alles wat maar enigszins kon bewegen stond volop te klapperen door de wind. 

Copacabana is ook zo’n typisch toeristisch oord  waar busladingen vol backpackers en andere toeristen worden uitgeladen. Vanuit hier kun je allerlei activiteiten boeken zoals tochtjes op het meer naar diverse eilanden, watersport en Inca ruïnes.In de stad waren tientallen hostels en veel restaurants wat duidt op veel buitenlandse toeristen. Voor ons ook wel fijn want dat betekent dat je nog een fatsoenlijke maaltijd kunt krijgen. Aan het centrale plein lag een afschuwelijk grote en vreemde kerk meer een combinatie van moskee en kathedraal. Het is onbegrijpelijk wat voor afschuwelijk bouwwerken je hier overal vind. Elk dorp en stad wil blijkbaar iets uitstralen van kunst en zet dan een lelijk in allerlei kleuteren geverfd betonnen kunstwerk bij in gang van het dorp of stad neer of je vindt het op het centrale plein. De functie is vaak onduidelijk. Soms kun je er zitten maar vaak niet meer als omheen lopen.

Ons hostel aan de rand van het stadje gelegen was prima met ruime kamers, warme douche en s’ochtends een ontbijt. Ik had die avond helaas weer last van mijn darmen en diarree. Het rommelde al langer in mijn buik en is eigenlijk niet helemaal weg geweest na de eerste keer dat ik er last van kreeg. Dan maar drastische maatregelen en heb twee antibiotica pillen genomen en twee pillen om de diarree te stoppen. Een maatregel die bij mijn reisgenoten eerder goed geholpen heeft. We zullen zien of dat bij mij ook lukt.