Op smalle schouders naar Fundación

Gisteravond heb ik nog door Santa Marta gelopen en ergens gegeten. Wat een levendig stadje is het hier Het krioelt hier van de mensen. De meeste zijn locals, Colombiaanse toeristen en uiteraard de westerse backpack toerist. De oude stad is een aaneenschakeling van bars, restaurants en winkeltjes. Ik heb een leuk restaurantje uitgezocht op  basis van een vriendelijk  gezicht en niet opdringerig type naar binnenlokker. Als je zit kun je gaan genieten van een optocht van allerlei types die voorbij komen. Opa van tegenover heeft er ook zin in want hij heeft zijn voordeur open gezet en schommelstoel op straat gezet. Dan heb je de muziekkanten met zang, gitaar, trommels en de streetrappers.  ook zijn er  acrobaten, en complete dansgroepen die bij dance dance dance beslist hoog gescoord zouden hebben. Dan de  verkopers met de bekende prullaria en tenslotte de bedelaars die verder geen moeite doen voor hun geld behalve een zielig kijkend kind in armoedige kleding meeslepen. Ondertussen is opa naar binnen en zit oma in de schommelstoel. Alhoewel ze werd even opzij geschoven op plaats te maken voor een streetdans groep. Maar opa en oma kennen het ondertussen wel met elke avond dezelfde show. Ik geniet van een  uitstekende tonijnfile op en ben in gesprek met een Fransman  in het Engels. 

S’ochtends toch maar niet gewacht op het ontbijt. .Dat kon daar pas op 8 uur. Als je al rond zessen wakker bent ga je daar toch niet op wachten.  Ik ben om zeven uur vertrokken en onderweg geluncht. Een mooie weg met links he tSierra Nevada gebergte met  toppen boven de 5000m. Alleen is het erg druk met name veel vrachtverkeer. De schouders (vluchtstrook) van de weg zijn erg smal of soms alleen een streep. Je wilt daar toch rijden gezien het voorbij razende vrachtverkeer. Echter op de smalle stroken ligt veel rotzooi en de zijkant kan zo maar een schuin vlak zijn of een halve meter dieper zijn. Tenslotte hebben ze die irritante reflectors geplaatst die toch behoorlijk uitsteken en je uit balans brengen als je niet oppast. 

Ik ben nog even door het plaatsje gereden waar  Gabriel García Márquez is geboren. De schrijver van het bekende boek “Honderd jaar eenzaamheid”.  Druk dat het daar was, ik begrijp niet waar die een eenzaamheid vandaan komt.

Tenslotte ben ik  aangekomen in Fundación. Ik moest me door de mensen en het verkeer heen vechten om bij het hotel te komen. Wat een drukte. Helaas was moeder de hoteleigenares boodschappen doen maar haar dochter deed de deur open. Ik heb daar een half op het bankje gezeten en geprobeerde een gesprek met dochter te voeren. Helaas ik weet niet wat voor Spaans ze hier spreken. Met het beetje wat ik ken kon ik niet veel beginnen. Ook de moeder die uiteindelijk verscheen verstond ik niet maar gelukkig wel een prachtige kamer.