Op een houten vlot

En nu dan naar La Paz. Het is te ver om het in een keer te fietsen dus we moeten nog ergens onderweg overnachten. We verwachten daar niet veel van want er is niet veel te vinden aan hostels op de kaart.

We fietsen de hele dag een beetje rond het Titicacameer. Eerst nog een top van bijna 4300 meter over en daarna gaat het een beetje op en neer door de heuvels rondom het meer. Het is werkelijk een prachtige weg met onbeschrijfelijke uitzichten. Uitzichten op het meer en uitzicht op de hoge besneeuwde bergtoppen iets verder weg. Wij zelf rijden op ongeveer 4000 meter, het meer wat eigenlijk meer een ze lijkt op 3800 meter en de bergen erachter hebben toppen van boven de 6000 meter.

Halverwege onze rit moeten we het meer oversteken. Hier vernauwd het meer zich tot ongeveer 1200 meter om daarachter weer in omvang toe te nemen. Wij dachten hier met een ferry ofwel veerboot te worden overgezet maar het zag er iets anders uit. Er dreven allemaal gammele houten vierkante bakken rond die aan een geïmproviseerde gammele steigers om beurten aanlegden. Het moest een soort veer voorstellen waar net drie  auto’s of een bus en auto op paste. 

De vierkante houten bak een soort vlot  bestaande onder andere uit houten balken met daar overheen planken die schots en scheef lagen met de nodige gaten en spleten werd aangedreven met een klein buitenbordmotertje.  Sturen bij vertrek  en aankomst werd gedaan door een paar mannetjes met een aantal houten lange palen. Deze gammele constructie ging vervolgens met een slakkengang naar de overkant terwijl de hele boot, zeg maar vlot, als een gek op en neer bewoog en kraakte door oa de golfslag van het water. Ook de bus die bij ons op het vlot stond zwaaide van links naar rechts. Al met al niet een boot, veer of vlot hoe je het ook noemen wilt die bij ons in Nederland door Rijkswaterstaat goed gekeurd zou worden maar gelijk naar de schroothoop verwezen zou worden.

Maar dit was blijkbaar de bron van inkomsten van de bewoners aan weerszijde van dit water. Er dreven dan ook ongeveer honderd van de gammele bakken op het water. Veel teveel uiteraard en elke schipper mocht  dan ook een uur per dag actief zijn met zijn bootje.

Na deze overtocht te hebben overleefd zijn we weer verder gereden over een weg die blijkbaar van 2 baans  4 baans moest worden gemaakt. Waarom voor mij onduidelijk want er was bijna geen verkeer. Gevolg was wel dat om de paar honderd meter een greppel onverhard met keien op de bestaande weg lag  en aan weerszijde een nieuwe strook asfalt werd toegevoegd die 10 cm hoger lag met tussen oud en nieuw vaak ook nog een een spleet van ruim 10 cm diep. En dat is erg  lastig fietsen  want je moest continue remmen en wisselen van rijstrook rekening houden met verhogingen en diepe spleten.

Uiteindelijk zijn we toch goed aangekomen in het gat waar ik de naam niet eens van weet waar maar een hostel was. Een twee persoonskamer die ik met Viktor deelde en een kamer voor Noor. Slechte bedden, geen lakens, geen douche, vieze gemeenschappelijk wc en een vies wasbakje. We hebben onze slaapzak maar uitgerold want onder de aanwezige paarden dekens te gaan liggen was niet echt fijn.

S’ochtends zijn we zonder ontbijt zo snel mogelijke vertrokken met de bedoeling onderweg ergens een ontbijt te nemen. Maar vroeg vertrekken is eigenlijk niet erg handig want het is dan nog heel koud buiten. Het eerste uur op de fiets was het tussen de  6,5 en 5 graden onder nul. Toen kwam de zon door en begon het langzaam een beetje warmer te worden na een uurtje of twee was het 5 graden boven nul. Dit stuk van de route naar La Paz was niet zo interessant . Een brede weg met steeds meer verkeer naar mate we dichter bij La Paz kwamen. Maar de uitzichten op de besneeuwde toppen op de achtergrond bleef de geheel rit indrukwekkend. In la Paz zelf werd het weer een gekkenhuis voor wat betreft het verkeer. Er rijden duizenden busjes die mensen oppikken en afzetten op alle willekeurige plaatsen langs de weg. Soms zijn er blijkbaar een soort verzamelpunt of opstappunten waar de busjes drie rijen dik naast elkaar staan en ze bij het wegrijden elkaar al toeterend van de weg proberen te rijden. En daar moet. Wij met onze fietsen dan door heen proberen te laveren. Om te voorkomen dat we veel tijd kwijt zouden zijn om door La Paz heen te komen naar het centrum hebben we een hostel in La Alta genomen. Een hoger gelegen wijk aan de rand van de stad. Vanaf hier kun je binnen tien minuten met de kabelbaan midden in het centrum staan.

Ons hostel ziet er goed uit. Morgen hebben we een rustdag om La Paz te verkennen.