Hoogste punt op de fiets

In  Bababoyo was ik s’ochtends heel boos op het hotel waar ik had geslapen. Ik had betaald voor een overnachting met ontbijt. Het ontbijt was 6 dollar extra. Het ontbijt was in het restaurant naast het hotel met dezelfde naam. Tijdens het ontbijt vraag ik om een broodje extra want één broodje is een beetje weinig om daar een hele ochtend op te fietsen. Maar ik moest dat extra betalen dus ik zei dat ik dat wel een beetje raar vond voor een ontbijt van 6 dollar wat overal gemiddeld 3 tot 4 dollar kost. Toen zei de vrouw dat het ontbijt hier maar 2 dollar kostte tenminste het ontbijt wat het hotel voor mij besteld. Dus het hotel steekt gewoon 4 dallor in zijn zak voor niets anders dan te zeggen dat het ontbijt een deur verder is. Ondanks mijn mijn poging tot verhaal en mijn ongenoegen en boosheid hierover kreeg ik niets terug. 

Vanuit Bababoyo ben ik met de bus naar Guaranda gegaan om dit stuk zonder overnachtingsmogelijkheid te overbruggen. Maar goed ook want het regende die ochtend ontzettend hard en fietsen was die dag ook geen optie. Vanaf het hotel naar de bus terminal was al voldoende om goed nat te worden. Een kaartje kopen en op de bus stappen in een busterminal is ook een heel ervaring. Backpackers die meestal per bus reizen hebben die ervaring natuurlijk al maar ik heb hier in deze landen pas een enkele keer met de bus gereisd en dan met fiets en  bepakking is nog iets lastiger. Om te beginnen om met fiets en bepakking in de rij te staan voor een loket is lastig zeker als je dan door een klein luikje het juiste kaartje probeert te bestellen. Maar eerst moet je het juiste loket zien te vinden. Er zijn tientallen loketten met allerlei namen en bestemmingen. Later had ik pas door dat het verschillende maatschappijen zijn die op dezelfde routes rijden en ook op verschillende tijden. Nadat ik mijn kaartje had gekocht ben ik nog snel even naar de wc gegaan want die busreis ging drie uur duren. Naar het bus perron moest ik door een draaihekje wat met mijn fiets natuurlijk niet paste. Het controlmannetje bij de draaihekjes wou het nogmaals proberen ondanks dat ik zei dat het niet ging. Het duurde even voordat hij het poortje aan de zijkant voor me open maakte. En toen kwam ik op het perron en was de bus net weg. Nou dan de volgende maar dacht ik en vraag aan een van de mannetjes met portofoon die de chaotische boel daar proberen te regelen waar ik moet zijn en wanneer die komt. Na drie keer te zijn verplaatst van perron waar de bus zou aankomen door verschillende mannetjes die het blijkbaar allemaal beter wisten kwam na bijna een uur de bus aan. Ik laat aan de chauffeur mijn kaartje zien en vraag of dit de goede bus is. Ja en hij doet de klep open om mijn fiets en tassen in de laadruimte te schuiven. En schuiven dat doen ze zeker wel onderweg want door de bochtige weg vliegt het alle kanten op. Voordat de bus vertrekt komt er nog een hele horde verkopers door de bus gewandeld met van alles en nog wat zoals soep, complete maaltijden, koekjes en snoep en andere wellicht handige troep. Eenmaal onderweg komt een ander mannetje langs die de kaartjes controleert en nadat hij mijn kaartje heeft gezien begint die druk te gebaren en te praten dat het niet goed is.Ja, de tijd klopt niet meer maar ik heb nu toch gewoon een bus later zeg ik. Nee hoor nadat hij me een ander kaartje liet zien werd het duidelijk dat dit een bus was van een ander maatschappij en mijn kaartje niet geldig was. Oké dan maar een nieuw kaartje en dat was dan 3 dollar, geen ramp dus. Helaas was er onderweg niets te zien door de regen en mist. De reis duurde vooral zolang omdat de bus continue stopte om reizigers in en uit te laten stappen. Eenmaal op de bestemming kwam mijn fiets die opeens aan de andere kant lag er gelukkig heel uit. Hij lag verstrengeld met een andere  fiets van een Zwitser die ook aan een rondreis per fiets bezig was en vandaag op de bus was gestapt. We hebben nog even wat ervaringen uitgewisseld maar veel tijd had hij niet want hij moest met een andere bus verder.

Aangekomen in Guaranda viel ik gelijk met mijn neus in de  carnavals optocht.Veel muziek en groepen die al salsa en andere Zuid-Amerikaanse dansjes uitvoerden voorbij trokken in de meest fantastische kostuums. Verder heb ik weinig gemerkt van het carnavals geweld daar.

En dan weer op de fiets de dag er na. Eindelijk weer eens zon dus ik kon nu zonder risico mijn fiets hoogste punt van deze reis gaan maken. Ik moest over een hoogte van 4210 meter en passeerde een vulkaan die 6000 hoog was. Het was zwaar vooral omdat je toch merkt dat boven de 3000 meter en hoe hoger hoe erger dat wordt, je toch minder zuurstof binnen krijg en je sneller moe wordt. Het tempo op die hoogte gaat dan nog eens extra omlaag dus de klim duurt extra lang. Maar uiteindelijk is het toch gelukt zonder problemen. Boven was het wel erg fris en tijdens de afdaling stond zoveel wind dat ik sommige stukken mee moest trappen om vooruit te komen. Nadat ik van de hoofdweg een kleinere secundaire weg had genomen heb ik een van de mooiste afdalingen ooit gemaakt. Dan bedoel ik vooral het landschap en de natuur die je langzaam ziet veranderen als je vanaf meer als 4200 meter naar 2500 meter daalt en daarbij ook nog eens heel stuk door een enorme kloof afdaalt en op deze weg bijna  geen verkeer. Ik moest onderweg wel even stoppen om mijn handen te ontdooien want ik had geen gevoel meer in mijn wit geworden vingers. Aangekomen in Ambato, een mooie stad die prachtig  in de bergen ligt, was dit een van de mooiste tochten deze reis.