Dichter bij God

Ook het laatste stukje de terugreis hoort bij mijn reis daarom nog een verhaal voor op mijn blog.

Even terugvliegen naar Nederland is nog niet zo eenvoudig als het lijkt. Nadat ik de beslissing had genomen om  niet verder te fietsen en terug te keren naar Nederland moet je nog wel een vlucht regelen. Ik dacht bij KLM mijn terugvlucht om te boeken van Santiago- Amsterdam naar La Paz- Amsterdam. Normaal betaal je voor een wijziging bij KLM ongeveer €150,-  Op de vraag of er een vlucht mogelijk was vanaf La Paz heb ik meer dan 2 dagen moeten wachten voordat ik een antwoord kreeg van de KLM. Hun zogenaamde 24/7 en meestal binnen een uur antwoord service werkt blijkbaar alleen maar als er iets te verdienen valt. Ik heb wel meer al 7 berichten gestuurd met verzoek om antwoord. Een eerste reactie na  lange tijd was: “ wegens hoge volumes kunnen we niet zo snel antwoorden als dat we zouden willen”. Een nogal vage omschrijving vind ik. Maar dit heb ik diverse keren te horen gekregen ook na diverse klachten van mijn kant. Uiteindelijk na meer dan 48 uur kwam het antwoord dat ze geen plaats ter beschikking hadden en of ik misschien vanuit een andere stad zou willen vliegen. Tja dat is nog niet zo gemakkelijk met een fiets en bagage bij je en dan nog maar afwachten of er van die plek wel een vlucht beschikbaar is. Door het lange wachten op een antwoord was het lastig om op korte termijn voor een redelijke prijs een ander vlucht te boeken. KLM is voor mij nu wel door de mand gevallen. Dus ik heb maar een nieuw ticket gekocht bij een andere maatschappij.

Nu nog even mijn fiets inpakken wat ook een leuk karweitje is. Even een fietsdoos bij de plaatselijk fietsenmaker ophalen zoals in Nederland lukt hier niet. In een straat vlakbij waren 5 fietszaken maar die verkochten allemaal kindermaatjes fietsen en de enkele doos die ze hadden waren dus te klein voor mijn fiets. Dus zelf maar een doos in elkaar fabriceren. In de koelkasten en fornuizen winkelstraat waar ook ons hostel zich bevond stonden tientallen koelkasten en fornuizen in grote kartonnen dozen op de straat. Ook losse dozen stonden er bij maar geen enkele  verkoper was bereid om me een aantal dozen te geven of verkopen. Gelukkig stonden er in het hostel ergens in een overdekte ruimte een aantal oude kartonnen dozen. Terwijl een metselaar daar een muurtje stond af te maken stond ik tussen het zand en de cement een doos in elkaar te knutselen en mijn fiets in te pakken. 

Mijn vlucht vanuit La Paz ging met een nationale Boliviaanse vliegmaatschappij naar Santa Cruz en met een overstaptijd van 12 uur, met AirEuropa naar Madrid en vervolgens naar Amsterdam. Ondanks dat het één boeking was, moest ik mijn fiets en bagage zelf ophalen in Santa Cruz en die dan later weer opnieuw inchecken.

En dat is een heel gedoe want probeer maar eens in je eentje je te verplaatsen met een grote fietsdoos van 24 kg  en je verdere bagage door de mensenmenigte en diverse poortjes en deuren waar die doos niet doorheen gaat op een vliegveld. Maar ik kon de boel gelukkig bij een bagage opslag parkeren om het de volgende dag op te halen. Met een taxi ben ik naar een goedkoop dichtbij gelegen hostel gegaan om daar een kort nachtje te kunnen slapen iets wat op het vliegveld niet echt mogelijk was. De taxichauffeur kon het hostel niet vinden dus we hebben daar midden in de nacht even rondgereden. De hosteleigenaar verwachtte mij blijkbaar, ik had ook gereserveerd,  want hij stond op een gegeven moment op de straat en sprak ons aan. Het was donker in de straat en er was geen nummer aanduiding en het hostel lag achter een grote ommuurde tuin dus ook lastig te vinden. De aardige eigenaar haalde me naar binnen en wees me mijn kamer waar mijn naam al op de deur stond. S’ochtends zijn we samen naar het winkeltje vlak bij gelopen en ik heb daar brood, jam, koffie en eitjes gekocht die ik even later in zijn keuken zelf stond te bakken. We hebben samen ontbeten en een best wel uitgebreid gesprek gevoerd in het Spaans. Hij was bijzonder geïnteresseerd in Nederland.

Terug met de zelfde taxichauffeur die me de avond ervoor had gebracht naar het vliegveld was eenvoudig. Op het vliegveld mijn fiets en bagage opgehaald  maar opnieuw inchecken ging niet zomaar. Volgens het supervisie mannetje was het in Bolivia zo dat speciale bagage ook special moest worden ingepakt wegens de zogenaamde drugssmokkel. Ik moest met mijn fietsdoos naar een van de plastic  folie wikkel machines die normaal je koffer van tien lagen plastic folie voorziet maar nu dus mijn fiets doos. Nadat daar een halve rol plastic om mijn doos was gewikkeld en ik de dubbele prijs mocht betalen wegens de hoeveelheid plastic werd mijn fietsdoos geaccepteerd bij de incheckbalie. De drugs die ik in mijn doos had verstop was nu zo goed door het plastic afdekt dat de snuffelhond de drugs waarschijnlijk niet meer zou ruiken. Of dat nu de bedoeling was, ik begreep het niet maar als je niet meewerkt met die regeltjes dan kom je nergens.

In het vliegtuig was het ook erg interessant. Ik kwam te zitten naast een Franciscaner in een bruine pij met witkoord en die zie je niet meer zoveel tenminste niet in dit tenue. Hij kwam ergens van het platte land uit Bolivia waar hij al meer dan 20 jaar in een kleine gemeenschap leefde en was nu op weg maar Polen waar hij vandaan kwam. Aardige man maar toen hij later met zijn maatje die aan de andere kant van hem zat hardop begon te bidden werd het voor mij al wat minder. Niet dat ik iets tegen bidden heb maar om dat nu hardop in een vliegtuig de tekst al lezend vanaf zijn telefoon vond ik toch iets ver gaan. Met zijn monotone zalvende stem en daarop af en toe het antwoord van zijn buurman en hun samenspraak voelde ik me in de kerk en dichter bij God. Of dat nu kwam omdat we op 10000 meter hoogte vlogen of door de typische intonatie kenmerkend voor biddende paters.  Het ontbrak er nog maar aan dat ze samen begonnen te zingen. Maar goed toen het gebed eindelijke klaar was en werd afgesloten met de bijbehorende hand bewegingen begon er een lang gesprek tussen beide zonder rekening te houden met de overige passagiers die bijna allemaal probeerde te slapen. Waarschijnlijk een theologische dispuut en ik was blij toen mijn buurman eindelijk zijn boek pakte en in stilte in zijn theologische roman over “Dios o Nada” (God of niets) verder begon te lezen. Doe mij maar even nada dan is het tenminste even stil. Verder verliep de vlucht gladjes en in Madrid nog even overstappen naar Amsterdam en ik ben weer in Nederland.

Ik was een paar dagen daarvoor was ik in La Paz  nog langs een dokter geweest had een antibiotica kuur gekregen. Het lijkt erop dat deze in tegenstelling  tot de eerder genomen antibiotica wel aanslaat. Ik voel me al een stuk beter.

Dan nogmaals iedereen bedankt voor de reacties ook op mijn laatste verhaal. Het zijn er teveel om elke reactie persoonlijk te beantwoorden. Blijkbaar vindt iedereen het een verstandige keuze van mij om terug te keren. Zelf ben ik minder overtuigd dat komt ook omdat ik me langzaam iets beter begin te voelen maar ook  naarmate de bekende westerse wereld weer dichterbij komt en de onbekende te ontdekken wereld uit beeld verdwijnt. De beslissing is genomen dus dat moet maar wachten tot een volgende keer.