Mi casa es su casa

Gisteren ben ik aangekomen in Popayan en heb een mooie hostel gevonden. Een aardige eigenaar die me gelijk de hele tent liet zien en het aantrekkelijk aan deze hostel is wel de gezellige bar die erbij hoort. Erg mooie ingericht met bijzondere  posters van trucks en motors en met een echte oude Harley Davidson die aan het plafond opgehangen, verder twee tv.s die constant beelden laten zien van mooie vrouwen op het ene scherm en op het andere scherm ruige sporten afgewisseld met reclame van lekker biertjes.  Het geheel wordt dan ook nog eens de hele dag ondersteund met heerlijke rock muziek. Een echt rock café met de naam Popayán Beer & Co waar je gewoon lekker muziek wilt luisteren met een biertje erbij.  

Het eerste wat ik te horen kreeg van de eigenaar was “Mi casa is su casa” en dat niet een keer maar iedere keer dat ik hem tegen kwam kreeg ik een hand en  vroeg hij hoe het ging en of ik het naar mijn zin had gevolgd door het Mi casa es su casa. De kamer was oké alhoewel ik in de hoeken links en rechts wel wat vuil zag liggen maar daar zeur ik hier niet over. Echter toen ik s’avonds in mijn bedje wou stappen vond ik de kussensloop er toch wel erg smoezelig uitzien en na een nadere inspectie zag ik de nodige haren en vuil op de sloop en ook de lakens. Als ik nu uitgeput was geweest zou ik er misschien nog wel zonder probleem in  gevallen zijn maar nu toch maar niet. Dus maar even de eigenaar in de bar opgezocht en het probleempje voorgelegd. Nee dat kon niet volgens hem en was verschoond. Nou kom maar eens even mee kijken zei ik en na een inspectie werd al snel het knechtje geroepen om als de bliksem de lakens te wisselen en hij zelf ging onder excuses een drankje voor me halen in de bar.

Haha, die excuses heb ik die dag er na nog vaak moeten horen samen met het Mi casa es su casa. Maar goed, zand erover het was een aardige gast die af ertoe een praatje met me maakte maar in mi casa is het wel  een stuk schoner. 

Vandaag heb ik het oude centrum maar eens verkend en een wandeltocht langs alle toeristische bezienswaardigheden die hier  te vinden zijn.  Popayan heeft een prachtig oud centrum met een mooie kerk markant gelegen aan het centrale plein welk omgeven is door oude  statige oude monumentale gebouwen die als je naar binnen kijkt vaak een prachtige binnentuin ofwel patio hebben. Ik zou zeggen met stip tweede na Cartagena van alle steden die ik tot nu toe hier heb gezien. Ik heb maar een korte pelgrimstocht gemaakt langs alle kerken die ze hier hebben en de verschillende uitzichtpunten bezocht. En ook vandaag kwam ik weer een groep fietsers tegen alhoewel ik zelf nu te voet was. Deze keer was het een groep fietsers die hun mountainbikes hadden omgebouwd tot trekkingfiets en hadden volgeladen als een pakezel. Een had zelfs een mand met een hond achterop. Je moest zelf wel een ezel zijn wil je die de bergen over krijgen. Ze stonden daar doodleuk vrij te kamperen bij het standbeeld op de heuvel die uitkeek over de stad terwijl de toeristen daar verbaasd rond struinende om foto’s te maken van de geweldige uitzichten. Ze kwamen uit Medellín en gingen naar Peru uiteraard door Equador. Toen ik vertelde dat ik op de fiets een trektocht maakte door Colombia en Equador kreeg ik gelijk de uitnodiging om met hun mee te fietsen. Het klonk wel aantrekkelijk maar toch maar niet. Een andere route, een ander ritme en tempo  (volgende dag 5 uur opstaan), kamperen ( hadden allen kampeerspullen bij zich), ander taal (alleen Spaans) en andere leeftijdsgroep waren net iets te veel  factoren om te overbruggen voor mij. Misschien zie ik ze nog in Quito.

Morgen wil proberen San Augustin te halen en dat is een flinke afstand en behoorlijk wat hoogtemeters. Maar er liggen eigenlijk weinig of geen alternatieven op het eerste zicht op deze route. Ik ben wel benieuwd hoe ik zal slapen het is namelijk feest hier in de stad omdat die 400 jaar bestaat. Die Colombianen grijpen ook elke gelegenheid aan om een feestje te vieren.

Vanmiddag was er al muziek op het centrale plein en een paar dansgroepen stonden daar een salsa show weg te geven. De danspasjes van de dansers waren zo snel dat je ze je niet met je ogen kon volgen en er werd gegoocheld met de dames in strakke pakjes die door de benen verdwenen, over de rug en de schouders werden gesmeten en al salto draaiend weer op hun voetjes terecht kwamen.

Ja en vanavond schijnt het ook feest te zijn hier in de bar.........