Langs de lijn

Op donderdag heb ik wat afstand betreft een lange etappe gefietst van 141 km. Omdat het hier vlak is was dat geen probleem. Tussen twee bergruggen ligt een brede vlakte waar ook Cali een grote stad ligt en over deze vlakte loopt een  lange rechte autobaan waar je gewoon met je fiets overheen kunt. Ik had weinig wind dus dan kun je goed doorfietsen en al helemaal als je een peloton wielrenners tegen komt. Ze stonden op elkaar te wachten bij een tolpoort en vertrokken net toen ik voorbij kwam. Maar eens kijken of ik kan volgen dacht ik en in het begin met een snelheid van 28/29 km/uur ging dat goed. Maar naar een tijdje ging de snelheid toch omhoog en zat ik opeens in de 35 groep van de Colombiaanse WVC (Wieler Vereniging Cali). Met een snelheid tussen de 35 en 40 koerste we op Cali af en ik hing achter in het peloton van zo’n 25 renners met volgauto’s. Een raar gezicht denk ik een peloton wielrenners met een bepakte toerfietser op een trekkingfiets in hun staart. Verschillende renners kwamen even langs me rijden om te vragen waar ik vandaan kwam en waar ik naar toe ging. Van twee renners kreeg ik nog een banaan en panelle (van rietsuiker gemaakt) en krachtvoeder van de wielrenner hier. Maar goed dat we geen heuvels behalve een paar viaducten tegen kwamen want dat had ik met mijn extra gewicht toch niet getrokken. Vlak bij Cali sloegen zij rechts af en ging ik rechtdoor zodat ik daarna even rustig verder kon fietsen en bijkomen van de extra inspanning.

Verder valt er op een autobaan en vooral een vlak stuk weinig te beleven, je rijdt strak langs de lijn van de vluchtstrook en af en toe op de rijbaan om rotzooi en slechte stukken te vermijden. Alhoewel als je om je heen kijk je toch de nodige zaken opvallen. In de grote oceaan mag dan een plastic soep zo groot als half Europa ronddrijven hier hebben ze een plastic lint groot genoeg om half Europa te omringen. Ongeveer elke meter ligt wel een stuk plastic in de vorm van een bekertje, bakje, zakje, flesje of niet meer te definiëren voorwerpen. Op sommige plaatsen is er zelf een concentratie van afval. Hier heeft waarschijnlijk een of andere onverlaat zijn auto schoon geveegd en zo de overgebleven rotzooi van alle fastfood schranspartijen heeft geloosd. Het is werkelijk ongelofelijk wat een afval er langs de weg ligt. Met de afgereden banden met name van vrachtauto kun je een Teva slippers fabriek opstarten. Als je dit wilt opruimen heb je toch wel heel veel mannetjes nodig. En er lopen best wel veel mannetjes langs de weg voornamelijk om te snoeien, graas te maaien of ze werken aan de weg. 

De enorme trucks blijven me fascineren; ze rijden hier in alle denkbare kleuren  rond van alle kleuren rond zoals o.a. blauw, geel , paars , rood , zwart en wit en met heel veel chroom werk. De chauffeurs houden wel erg veel van hun auto’s want alles blinkt en is ziet er ook piekfijn uit. Je ziet ze dan ook vaak langs de kant van de weg op de  truckers pleisterplaatsen hun trucks wassen of ze liggen ergens langs de kant van de weg onder hun truck. S’avonds in het donker is het alsof er een complete kermis voorbij komt, de wagen is voorzien van een complete lichtshow die je zo in de disco kunt parkeren.

Je ziet nog veel meer langs de lijn op de weg maar daarover een ander keer.

Na aankomst in het dorp Santander de Quilichao een hotel gezocht en in het dichtstbijzijnde kirikiri restaurant een kippetje gegeten. De kirikiri kon ik niet vinden wel droop het geheel van het vet. Het was blijkbaar een vette kip. De meeste kippen die ik hier tegen kom in Colombia lopen vrij rond langs de weg te scharrelen en zijn dus vrije vogels en horen niet in een ren!

Vandaag ben ik naar Popayan gereden, een tocht van 84 km en behoorlijk wat hoogtemeters (1800 hm). Ik voelde de rit van de dag ervoor nog in mijn benen; waarschijnlijk toch te hard mee gereden  met de Colombiaanse wielrenners. Maar ook vandaag kwam ik er weer enkele tegen, mountainbikers dan. Een mannetje bleef maar langs me fietsen en tegen me praten. Dat is best lastig bergop in een ander taal en hij zonder bagage had meer lucht als ik. Natuurlijk ging het over wie de tour dit jaar ging winnen Quintana of Froome. Ik gaf maar een tactisch antwoord en zei: wie het beste zijn plasje door de dopingcontrole weet te loodsen.Maar goed boven gekomen kreeg ik een drankje van hem en als ik weer eens langs kwam was ik welkom in zijn huis wat daar in de buurt was.

Na een flinke regenbui ben ik aangekomen in Popayan, een prachtige stad te lezen op internet. Ik ga het morgen maar eens allemaal bekijken want ik neem hier een rustdag.